Το βράδυ της Δευτέρας της 1ης Ιουνίου, στο Βερολίνο, οι τρεις θεσμοί (το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ) -επιδεικνύοντας μια νέα αδιαλλαξία πίσω από «κλειστές πόρτες» και χωρίς την παρουσία της Ελληνικής πλευράς- συμφώνησαν να πιέσουν την Αθήνα να δεχθεί ένα νέο ακόμη πιο σκληρό σχέδιο διάσωσης, με αντάλλαγμα την απελευθέρωση της έκτακτης χρηματοδότησης για την Ελλάδα.
Μετά βίας συμβιβαστική, η μεταμόρφωση των εταίρων της Ελλάδας, που στην ουσία υιοθέτησαν μια άκαιρη "take it or leave it" συμπεριφορά, οδήγησε επίσης στην απόρριψη της Ελληνικής αντιπρότασης, που ευλόγως πρότεινε αναλόγως χαμηλότερους στόχους από αυτούς που είχαν ζητηθεί, αλλά υψηλότερους από αυτούς που αρχικά είχε προτείνει η Ελλάδα.
Η εικασία εδώ, πρέπει να ήταν ότι οι «πολιορκημένοι» Έλληνες στο σημείο που βρίσκονται θα συναινούσαν ακόμα και στον πιο πρόδηλο μαζοχισμό που φέρνουν τα επιπλέον δραστικά μέτρα, για να ξαναβάλουν «το τρένο στις ράγες».
Την περασμένη εβδομάδα οι συζητήσεις κατέρρευσαν, όπως αναμενόταν. Και κατά συνέπεια, ο φόβος για ένα πιστωτικό γεγονός μεγάλωσε, καθώς ένας πιθανός έλεγχος κεφαλαίων φαίνεται να είναι πιο κοντά. Το γεγονός αυτό αναμφισβήτητα θα αποτελέσει «τροφή για σκέψη» στην επικείμενη συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης αυτή την εβδομάδα - που ξεμένει πλέον από μαγικές λύσεις.
Ο αυστηρότερος έλεγχος που ζητήθηκε θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί, βεβαίως, αν λαμβάνονταν πολλαπλά «δρακόντεια» μέτρα με περικοπές στις δημόσιες δαπάνες - σα να ήταν, η «καλλιέργεια» του μαζοχισμού, άλλη μια φορά, μια απαραίτητη προϋπόθεση. Από τη μια πλευρά, παραβιάζοντας τις «κόκκινες γραμμές» που όλοι στην Ελλάδα θεωρούσαν σαν κάτι το ιερό. Και από την άλλη, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο την Ελληνική οικονομία να «λιμοκτονήσει» σε μια βαθύτερη ύφεση, επιταχύνοντας μια συνολική απαίτηση του συστήματος που είχε ήδη καταρρεύσει.
Κυρίως, ανάμεσα στα προτεινόμενα επιπρόσθετα μέτρα, ήταν ο αναθεωρημένος προς τα πάνω στόχος για 3-5% στο πρωτογενές πλεόνασμα μεσοπρόθεσμα, που θα επιτυγχανόταν με πρόσθετο «ψαλίδισμα» αδιακρίτως σε συντάξεις, αμοιβές και μισθούς, που ήδη βρίσκονται στα όρια της ένδειας. Σε συνδυασμό με αυξήσεις στο φόρο κατανάλωσης και ακόμη πιο εκτεταμένες αλλαγές που θα έπρεπε να εφαρμοστούν στη νομοθεσία για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μαζικές απολύσεις όπου θεωρείται απαραίτητο. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που η ανεργία έχει εκτοξευθεί, κυρίως στους νέους, αγγίζοντας το εκπληκτικό επίπεδο του 60%. Όμως αυτή η «επίθεση» δε θα δημιουργούσε επίσης στο τέλος πλήθη καινούριων Ελλήνων που θα έχουν θυματοποιηθεί, και που θα έχουν - στην ουσία- την ίδια μοίρα με αυτή των πολλών χιλιάδων παράνομων μεταναστών, που ήδη επιβαρύνουν τη χώρα σε μεγάλο βαθμό;
Οι πιστωτές της Ελλάδας φαίνεται πως δεν έτυχε να διαβάσουν ποτέ το λόγο του Αγίου Ματθαίου, τον κλασικό ορισμό του "fair play": «Γιατί, ἄν ἕνας ἔχει δοκάρι στό μάτι του καί ὅμως κατηγορεῖ τόν ἄλλο, πού στό μάτι του ἔχει ἁπλᾶ μιά ἀγγίδα;». Να το πούμε διαφορετικά: γιατί δεν έχει καταλάβει η τριάδα των δανειστών - και αντίθετα θεωρείται πολιτική κατάρα στην Ε.Ε. - ότι θα πρεπε, στα πλαίσια της ίσης μεταχείρισης, να έχει ήδη μειώσει το «φουσκωμένο» Ελληνικό δημόσιο χρέος που αντανακλά σε μια εντυπωσιακή μέχρι τώρα ζημία σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο στα τελευταία πέντε χρόνια εφαρμογής σκληρής λιτότητας; Μια ζημία που επιβλήθηκε από το «πρόγραμμα προσαρμογής για την Ελλάδα», όπως το αποκαλούν- που έχει όμως μειονεκτήματα τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εφαρμογή.
Κάτι που λείπει ακόμα, τα στοιχειώδη οικονομικά υπαγορεύουν ότι αυτή η θεμελιώδης διόρθωση παραμένει «εκ των ων ουκ άνευ», αν θέλουμε η Ελλάδα να είναι ικανή να προχωρήσει με αποφασιστικότητα με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, για να λειτουργήσει σαν ενεργό μέλος της Ευρωζώνης. Μια αυταπόδεικτη αλήθεια που δεν έχει ακόμα γίνει κατανοητή. Δεν είναι επίσης, μια σχεδόν άσεμνη και παρόλα αυτά επικίνδυνη πλευρά της Ε.Ε., μιας υπερδύναμης, που απειλεί, όταν δεν καλοπιάνει, την Κυβέρνηση ενός μικρού κράτους-μέλους στο στρατηγικό νότιο κομμάτι της; Και ακόμα χειρότερα, περιμένοντας ότι αυτή η Κυβέρνηση θα τα καταφέρει εν μέσω μιας ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη «καταβροχθίζει» τους Έλληνες, δημιουργώντάς τους ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία.
Αντιθέτως, οι εντατικοποιημένες και ευρέως αναγνωρισμένες προσπάθειες του Αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών τους τελευταίους μήνες να περιορίσουν την εχθρότητα και την αχρείαστη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πλευρών, ήταν μια ευπρόσδεκτη ανακούφιση παγκοσμίως. Οι ΗΠΑ, μάλιστα βρίσκονται σε μια έξοχη θέση για να αναλάβουν ένα ακόμα πιο σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση της υποστήριξης για μεσολάβηση, πριν η τωρινή ανέλεγκτη υπεροψία της Ευρώπης μας οδηγήσει όλους σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην HuffPost US και μεταφράστηκε στα Ελληνικά.