Η επικαιρότητα είναι αμείλικτη και τα γεγονότα προλαβαίνουν πολλές φορές τα σχέδια που κάνουν κάποιοι. Ετσι, και σήμερα ενώ το κορυφαίο πολιτικό γεγονός ήταν τις τελευταίες ημέρες οι εκλογές στην Κεντροαριστερά, η απίστευτη εθνική τραγωδία μας σημάδεψε και ανέτρεψε όλα όσα σχεδιάζαμε.
Ο ελάχιστος σεβασμός προς τους νεκρούς και τις οικογένειές τους, αλλά και σε όλους όσοι επλήγησαν από την φονική κακοκαιρία επιβάλλει αυτές τις ώρες να σκεφτούμε τι έχει πάει στραβά αλλά με προσοχή. Για ακόμη μια φορά η αναζήτηση ευθυνών είναι εκ των ων ουκ άνευ, όχι όμως αυτή την ώρα που η Ελλάδα -και ιδιαίτερα η Δυτική Αττική- μετρά τις πληγές της. Χρειάζεται μια πιο ψύχραιμη αξιολόγηση της κατάστασης.
Όπως βεβαίως επιβάλλει και το περί δικαίου αίσθημα το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο, όχι προσχηματικά, όπως συνέβη στο παρελθόν. Αλλά πραγματικά, ώστε να δείξει η ελληνική πολιτεία και οι πολίτες ότι έχουν μάθει από τα λάθη τους.
Πρέπει, όμως, να αναρωτηθούμε αν πράγματι τα παθήματα του παρελθόντος έγιναν μαθήματα. Κι άλλες φορές υπήρξαν θύματα από πλημμύρες, κι άλλες φορές νεκροί από πυρκαγιές, από φυσικές καταστροφές γενικότερα. Ωστόσο, επαναλήφθηκαν τα ίδια λάθη, οι ίδιες αστοχίες, παραλείψεις και αβλεψίες.
Ομως, η φύση και τα έκτακτα γεγονότα ξέρουν να εκδικούνταικαι να θυμίζουν ότι δεν φταίει πάντα ο άσχημος ο καιρός αλλά ο... δικός μας κακός καιρός.
Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε την πρωτοφανή βροχόπτωση ή να συμφωνήσουμε με την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε ότι τα αιτία της τραγωδίας πρέπει να αναζητηθούν στην... κλιματική αλλαγή. Αν θέλουμε μπορούμε να αποφύγουμε τις προσωπικές μας ευθύνες, ως πολίτες, ως κάτοικοι και «χρήστες» της ελληνικής γης και του περιβάλλοντος. Μπορούμε επίσης να εξοργιστούμε για λίγο καιρό με την κρατική ανεπάρκεια, την ολιγωρία των υπευθύνων και στη συνέχεια να τα αφήσουμε όλα στη λήθη.
Ομως, η φύση και τα έκτακτα γεγονότα ξέρουν να εκδικούνται και να θυμίζουν ότι δεν φταίει πάντα ο άσχημος ο καιρός αλλά ο... δικός μας κακός καιρός.
Ότι φταίει η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον που ζούμε. Ότι φταίνε ο «βιασμός» της ελληνικής γης, οι απίστευτες πολεοδομικές αυθαιρεσίες, τα μπαζωμένα ρέματα, η κρατική αδιαφορία ως προς την τάξη που είναι υποχρεωμένη να βάλει αλλά και να προστατέψει με αντιπλημμυρικά έργα τις περιοχές που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
Οι πολίτες βυσσοδομούν ενάντια στο φυσικό περιβάλλον και το κράτος τους επιβραβεύει με το να νομιμοποιεί τις παρανομίες τους. Ανεχθήκαμε να δημιουργηθούν οικισμοί προτού φτιαχτούν υποδομές.
Και την ίδια στιγμή που μοιράζει η κυβέρνηση το πλεόνασμα φτώχειας και δίνει «αντίδωρα» στους πολίτες για επικοινωνιακούς λόγους, η Ελλάδα πάσχει από μεγάλα έργα υποδομής
Ολόκληρη η Ανατολική Αττική για παράδειγμα κτίστηκε μέσα σε μια δεκαετία, μπαζώθηκαν ρέματα, κόπηκαν δάση για να ανεγερθούν χιλιάδες ακίνητα, χωρίς να υπάρχουν δρόμοι, δίκτυα ομβρίων υδάτων, αποχέτευση, αντιπλημμυρικά έργα και αντιπυρικές ζώνες.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και η οικονομική κρίση η οποία συμβάλλει τα μέγιστα στο να μην προχωρήσουν έργα - σωτηρία για πολλές περιοχές της χώρας.
Και την ίδια στιγμή που μοιράζει η κυβέρνηση το πλεόνασμα φτώχειας και δίνει «αντίδωρα» στους πολίτες για επικοινωνιακούς λόγους, η Ελλάδα πάσχει από μεγάλα έργα υποδομής, από σημαντικές επενδύσεις που θα παράξουν νέο πλούτο, θα συμβάλλουν στην έξοδο από την κρίση και ταυτόχρονα θα υπηρετήσουν την καθημερινότητα του πολίτη.
Θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν θα μπορούσαμε να γλιτώσουμε αυτήν την ανείπωτη καταστροφή, ή άλλες στο παρελθόν, αν συνέβαιναν τα εξής:
Αν το κράτος δεν αδιαφορούσε επί δεκαετίες για τις υποδομές στις πληγείσες περιοχές.
Αν υπήρχαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και δομές του κράτους και της αυτοδιοίκησης, αξιολογημένες και κρινόμενες ικανές, που δεν θα άφηναν τους πολίτες απροστάτευτους.
Αν οι πολίτες δεν ήταν τόσο ανεύθυνοι ώστε να ξέρουν ότι ζουν πάνω σε μπαζωμένα ρέματα, σε χιλιάδες αυθαίρετα χωρίς υποδομές και χωρίς μέτρα προστασίας και παρ' όλα αυτά να μην αντιδρούν και κυρίως να μην αγαπούν την ευθύνη τους.
Ο συνδυασμός της κρατικής αβελτηρίας και της κοινωνικής ανευθυνότητας είναι πολλές φορές καταστροφικός.
Το ζήτημα είναι αν μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας. Αν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι κι αν είμαστε σε θέση να φτιάξουμε μια κοινωνία δίκαιη, αξιοκρατική, διάφανη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Μια κοινωνία που θα δίνει τις ευκαιρίες στους άξιους και ηθικούς να ανελιχθούν, να προσφέρουν και φυσικά να συμβάλουν με τις γνώσεις και τη θέλησή τους στην αποτροπή τέτοιων καταστροφών.
Ο Μολιέρος έχει γράψει: «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι' αυτό που κάνουμε αλλά και γι' αυτό που δεν κάνουμε».
Έχουμε αρκετό χρόνο για να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, έπειτα από την περιπέτεια αυτή που ζει η χώρα.