Δεν είναι μόνο τα εκκλησάκια σε κάθε σημείο των εθνικών οδών, δεν είναι η ειδησεογραφία που κάθε εβδομάδα έχει να προσθέσει ένα τραγικό συμβάν που αλλάζει μια για πάντα τις ζωές ολόκληρων οικογενειών, είναι ίσως πως όλοι οι Έλληνες έχουμε να αφηγηθούμε μια ιστορία που είτε κινδύνευσε η ζωή μας είτε χάσαμε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο. Νομίζετε πως υπερβάλλω; Τα στοιχεία αναφέρουν πως 12 στους 100 Έλληνες κινδυνεύουν από σοβαρό ατύχημα στους δρόμους τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.
Σας προσκαλώ να κάνουμε ένα σύντομο quiz. Δείτε πόσους φίλους έχετε στο Facebook, έπειτα διαιρέστε αυτόν τον αριθμό με το εκατό και μετά πολλαπλασιάστε με το 12 (π.χ. 400 φίλοι / 100 * 12=48). Ο αριθμός που βρήκατε είναι οι «κοντινοί» σας άνθρωποι που κινδυνεύουν να εμπλακούν σε ατύχημα/δυστύχημα!!
Και ενώ όταν οι υπόλοιποι λαοί έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο πρόβλημα, κάθονται και το λύνουν, η νεοελληνική παράνοια/αδράνεια μας έχει οδηγήσει στα παρακάτω νούμερα που στο ανάγνωσμά τους μόνο σου κόβεται η ανάσα γιατί πίσω από κάθε αριθμό κρύβονται ξεκληρίσματα οικογενειών και ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα:
- Από το 1956 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 140.000 θάνατοι και 350.000 ανάπηροι που σχετίζονται με δυστυχήματα στους δρόμους. Ανατρέξτε στον κάτωθι πίνακα που γίνεται σύγκριση του αριθμού αυτού με τον πληθυσμό που έχουν κάποιες μεγάλες πόλεις της Ελλάδος.
- Πέραν της ανεκτίμητης ανθρώπινης ζωής, ένα τεράστιο κοινωνικοοικονομικό κόστος επιβαρύνει μια πτωχευμένη χώρα και δεσμεύει πόρους. Το κόστος συνίσταται σε ιατρικό, αποκατάστασης, απώλειας παραγωγικής ικανότητας, ανθρώπινο, καταστροφών, διοικητικό κτλ και ξεπερνάει τα 3 δισ. κατά τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις ή αγγίζει τα 12 κατά άλλες ανά έτος.
-Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό θανάτων από τροχαία δυστυχήματα στην ΕΕ με 12,2 θανάτους ανά 100.000 κατοίκους.
-Εκατοντάδες καθημερινά φαινόμενα έλλειψης αστυνόμευσης, κρούσματα ανομίας από τις αστυνομικές αρχές και εμφάνιση ακραίων φαινομένων παραβάσεων από πολιτικούς, αξιωματούχους, διπλωμάτες όπως πρόκληση δυστυχημάτων, ομολογία οδήγησης χωρίς δίπλωμα, ατιμωρησία σε περιπτώσεις οδήγησης χωρίς πινακίδες κτλ.
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνεργαστούμε λοιπόν και να υπάρξει μια οριστική λύση για το πρόβλημα αυτό; Υπάρχει έστω και ένας που να διαβάζει τίτλους όπως: «ανήλικος άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο» και δε θέλει να αλλάξει κάτι ή δεν τρομάζει σκεπτόμενος πως αυτός ο ανήλικος θα μπορούσε να είναι το παιδί του; Κάποιες από τις προτάσεις που κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο είναι:
-Εξέταση του πόθεν έσχες όλων των υπαλλήλων του Υπουργείου Μεταφορών την τελευταία δεκαετία που έλαβαν μέρος σε εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης.
-Αλλαγή του συστήματος των εξετάσεων με προσπάθεια αποφυγής όσο το δυνατόν του ανθρωπίνου παράγοντα, εξέταση σε ουσιαστικές ικανότητες και όχι στο πως θα γίνουμε καλοί παρκαδόροι. Δημιουργία ίδιων προϋποθέσεων για όλους ώστε να μην παρουσιάζεται το φαινόμενο, άλλος να εξετάζεται οδηγώντας 10 μέτρα ευθείας, άλλος σε μισή ώρα πορεία και άλλος οπισθογωνία και τέλος. Καταγραφή με κάμερα όλων των εξετάσεων.
-Αυτόματη καταχώρηση των «κλήσεων» και μηδενική δυνατότητα ανθρώπινης παρέμβασης, κάτι που πρέπει να υιοθετηθεί σαν πρόταση από όλα τα κόμματα γιατί με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσει καλύτερη ποιότητα και το πολίτευμά μας, μιας και θα πάψουν να υπάρχουν στρατιές ψηφοφόρων που θα πιέζουν να τους σβήσουν κλήσεις.
-Ευρύτατη χρήση ηλεκτρονικών μέσων για καλύτερη αστυνόμευση παραβάσεων ταχυτήτων, χρήσης ΛΕΑ κτλ.
- Εκπαίδευση σε πρώτες βοήθειες όλου του ενεργού πληθυσμού από μικρές ηλικίες, μια πρόταση με τεράστια πολλαπλασιαστικά οφέλη σε πολλούς τομείς.
-Δημιουργία νομικού πλαισίου με το οποίο, όταν κάποιος εντοπίζεται εν κινήσει να μιλά στο κινητό του πάνω από 2 φορές, οι πάροχοι τηλεφωνικών υπηρεσιών να παγώνουν τους λογαριασμούς του και να μην μπορεί για κάποιο διάστημα να έχει κάρτα SIM.
-Αλλαγή του νομικού πλαισίου, σεβόμενοι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, ώστε να μπορεί ο κάθε ένας να βιντεοσκοπεί παραβάσεις και να τις στέλνει αποκλειστικά στην Τροχαία, η οποία σύμφωνα με το υλικό θα μπορεί να προβεί στις αντίστοιχες κυρώσεις.
- Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις προστίμων είτε να υποχρεώνεται ο παραβάτης σε αιμοδοσία (αν οι ιατρικοί παράγοντες το επιτρέπουν), είτε να προσφέρεται εθελοντικά για μείωση ορισμένων προστίμων.
- Κοινωνική εργασία για συγκεκριμένες παραβάσεις από τις οποίες το κράτος θα κερδίσει πολύτιμες δωρεάν εργατοώρες και ο παραβάτης θα σκεφτεί σοβαρά να κάνει αντίστοιχες πράξεις στο μέλλον και θα σωφρονιστεί γνωρίζοντας πως είναι ένα βήμα πριν τη φυλακή.
-Με τη βεβαίωση ορισμένων σοβαρών παραβάσεων να εφαρμόζεται αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Αντί επιλόγου θα κλείσω με μια ερώτηση, με μια απορία που στριφογύριζε στο μυαλό μου καθώς έγραφα το κείμενο. Γιατί εδώ και τόσα χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου, ενώ έχουν βρει πεδία συνεργασίας σε διάφορα άλλα θέματα κατά καιρούς, με πιο συχνά τα ζητήματα καθολικής άρνησης της άρσης της βουλευτικής ασυλίας ή των βουλευτικών αποζημιώσεων, να μην μπορούν να συνεργαστούν σε αυτό το κρίσιμο θέμα; Δε χρειάζεται να συμφωνούν όλοι πως η Οικονομία πρέπει να λειτουργεί σύμφωνα με τον Μαρξ ή τον Άνταμ Σμιθ, την αυστριακή ή τη σχολή του Σικάγο για να συνεννοηθούν για ένα τέτοιο ζήτημα (σ.σ. και μια ποικιλία άλλων θεμάτων θα προσέθετα αλλά θα βγω εκτός θέματος).
Κατατίθεται μια ακόμη έκκληση στο δημόσιο διάλογο προς τις πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες και συνεργασίες. Ας το τολμήσουν τώρα που η κοινωνία το ζητάει, όχι αύριο αλλά σήμερα γιατί σύμφωνα με τις στατιστικές για κάθε μέρα που (και αυτό) το κρύβουμε κάτω από το χαλί, πάνω από 2 άνθρωποι χάνονται. Είναι μεγάλος αριθμός για να πούμε: «Δε βαριέσαι, δε θα τύχει σε εμένα».
Φυσικά δε φταίει μόνο ο οδηγός. Άμοιροι ευθυνών δεν είναι ούτε οι πολίτες, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι εργολάβοι αλλά αυτό είναι ζήτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης και καλύτερα να συζητηθεί εκτενώς σε επόμενο κείμενο για να μη χαθεί η σημαντικότητά του. Αξίζει όμως να μη μεταβιβάσουμε τις ευθύνες μας στους άλλους, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ατυχημάτων λαμβάνει χώρα εντός του αστικού δικτύου και κύριος υπαίτιος είναι 0 ανθρώπινος παράγοντας.
Σαν σήμερα πριν 14 χρόνια, 21 μαθητές χάνουν τη ζωή τους σε μια στροφή των Τεμπών. Στο μνημείο έγραφε: «Μη μας ξεχάσετε», ενώ αυτές τις μέρες παραδίδεται στο ίδιο σημείο η μεγαλύτερη σήραγγα των Βαλκανίων. Ας γίνει το έναυσμα να αλλάξουμε οριστικά σελίδα.