Πολλά έχουν ήδη γραφτεί στο ίντερνετ με αφορμή το τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε προχθές το απόγευμα, ημέρα Κυριακή στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας και κόστισε τη ζωή σε 4 άτομα (ένα εκ των οποίων ήταν ένα 3χρονο παιδί).
Θεωρώ τουλάχιστον ανούσιο και παιδαριώδες το να σταθούμε στο αν ο οδηγός που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν γόνος γνωστής ή άγνωστης οικογένειας και τι μάρκα ήταν το αυτοκίνητό του. Ειλικρινά δε νομίζω ότι το ζήτημα είναι έστω και στο ελάχιστο ταξικό. Πρόκειται μάλλον για ένα ακόμα από τα γενικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας που δε σχετίζεται ούτε με την κοινωνική θέση ούτε με την οικονομική κατάσταση του οδηγού. Σχετίζεται μόνο με την παιδεία του.
Θα ήταν ωφέλιμο τέτοια δυστυχήματα να γίνονται αντικείμενο προβληματισμού και παραδειγματισμού της κοινωνίας και όχι κουτσομπολιού και διχαστικής ρητορικής, που δεν έχει καμία απολύτως ουσία.
Στη δεύτερη τάξη του Λυκείου, αρκετό καιρό πριν ξεκινήσω να οδηγώ, είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - και σοκαριστική - εκδήλωση στο σχολείο μου που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας Πάνος Μυλωνάς. Αυτή η ενημέρωση, που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να γίνεται σε κάθε σχολείο στην Ελλάδα, ήταν αρκετή για να μου δώσει να καταλάβω γιατί δεν πρέπει να τρέχω με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, γιατί οφείλω να φοράω ζώνη ασφαλείας, να έχω σωστά συντηρημένο το όχημά μου και κυρίως να μην τολμάω να καθίσω πίσω από το τιμόνι ακόμα και αν έχω πιεί μόνο «ένα ποτηράκι κρασί». Οι εικόνες ήταν σκληρές, ήταν όμως κατάλληλες για να σου δώσουν να καταλάβεις τι διακυβεύεται από την στιγμή που κάθεσαι στην θέση του οδηγού. Το κυριότερο δε όλων, είναι ότι αυτή η ενημέρωση βοηθούσε ένα νέο να καταλάβει ότι η σωστή οδική ασφάλεια και συμπεριφορά δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικό, αλλά είναι ζήτημα σεβασμού απέναντι στους άλλους ανθρώπους, οδηγούς και μη.
Τα θανατηφόρα τροχαία βέβαια (στα οποία η Ελλάδα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο) είναι μία μόνο από τις ενδείξεις (η πιο τρανταχτή ίσως) της παντελούς έλλειψης οδηγικού πολιτισμού. Η στάθμευση στις ειδικές ράμπες για τα Α.Μ.Ε.Α, η παραβίαση των κόκκινων φαναριών και των στοπ για να φτάσεις λίγο πιο γρήγορα στον προορισμό σου αγνοώντας το τεράστιο ρίσκο που εμπεριέχει κάθε τέτοια κίνηση, είναι και αυτά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. Απλώς τυχαίνει να μην έχουν τόσο σοβαρές επιπτώσεις. Ακόμα και το να σταθμεύεις κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου και εκτός οποιασδήποτε γραμμογραφημένης θέσης στάθμευσης (κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στα δημόσια ελεύθερα πάρκινγκ, κυρίως σε σταθμούς του μετρό) χωρίς να σε ενδιαφέρει στο ελάχιστο αν θα δημιουργήσεις πρόβλημα σε κάποιον άλλο οδηγό που έχει σταθμεύσει νόμιμα και κανονικά, δείχνει επίσης σε καθημερινή βάση την παιδεία που λείπει από τον μέσο Έλληνα οδηγό.
Θα ήταν ωφέλιμο τέτοια δυστυχήματα να γίνονται αντικείμενο προβληματισμού και παραδειγματισμού της κοινωνίας και όχι κουτσομπολιού και διχαστικής ρητορικής, που δεν έχει καμία απολύτως ουσία.
Και αφού τόσο αίμα και τόσοι νεκροί δεν είναι αρκετοί για να συγκλονίσουν και το ζήτημα της οδηγικής παιδείας και συμπεριφοράς άπτεται αποκλειστικά και μόνο στην οικογένεια, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει δυστυχώς για ακόμα μία φορά (ας μου επιτραπεί η έκφραση) να μάθει «με τον βούρδουλα». Μόνο όταν οι ποινές και τα πρόστιμα γίνουν δυσβάστακτα και απαγορευτικά θα αρχίσει να αναπτύσσεται μία στοιχειώδης συναίσθηση και θα υπάρξει μεγαλύτερη ασφάλεια στους ελληνικούς δρόμους.