Πριν μερικές μέρες το wikileaks έδωσε τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό αλλά και στη διεθνή κοινότητα να κοιτάξει για μερικά λεπτά μέσα από την κλειδαρότρυπα της κλειστής πόρτας, πίσω από την οποία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί με τους εταίρους καθορίζουν τις τύχες της Ελλάδας. Ίσως αυτό το άρθρο σας φαίνεται ολίγον τι εκπρόθεσμο, καθώς σήμερα το θέμα έχει ήδη αρχίσει να ξεφουσκώνει. Παρόλα αυτά, η απόφαση να περιμένω λίγο πριν το δημοσιεύσω ήταν απόλυτα συνειδητή και έγκειται στην ανάγκη για ψυχική ηρεμία και καθαρό μυαλό κατά τη διάρκεια της συγγραφής του. Έχοντας διασφαλίσει πλέον αυτά, μπορώ με ασφάλεια να αισθανθώ φόβο και αβεβαιότητα για τις τύχες αυτής της μικρής χώρας που λέγεται Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο ερώτημα που εγείρεται μετά από τα πρόσφατα γεγονότα, είναι το πόση εθνική κυριαρχία έχει απομείνει τελικά σε αυτή τη χώρα εν έτει 2016. Πράγματι ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που οδεύει προς την ομοσπονδοποίηση και η εθνική κυριαρχία των κρατών που συμμετέχουν σε αυτή μειώνεται μοιραία μέρα με τη μέρα. Όμως κανένα από αυτά τα κράτη, πλην της Ελλάδας ως φαίνεται, δεν έχει απολέσει το δικαίωμα να ορίζει τις τύχες του, να διαπραγματεύεται με τους εταίρους του, να καθορίζει τις πολιτικές του και να αποφασίζει τα του οίκου του.
Τα παραπάνω δεν είναι ούτε συνταρακτικά ούτε άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το ότι η κρίση έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της εθνικής της κυριαρχίας είναι ένα γεγονός με το οποίο έχουν συμβιβαστεί τόσο οι κυβερνώντες (που πια μοιάζουν περισσότερο με διαχειριστές) όσο και οι πολίτες, ειδικά μετά την τελευταία στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές πολιτικές. Όμως, Ο διάλογος Τόμσεν - Βελκουλέσκου ανοίγει ένα καινούριο μονοπάτι στη συζήτηση περί του ρόλου του ΔΝΤ στα ελληνικά ζητήματα και κυρίως του ρόλου της Ελλάδας σε αυτά. Βλέποντας έναν αξιωματούχο ενός διεθνούς οργανισμού να είναι πρόθυμος να δημιουργήσει πιστωτικό γεγονός (κάτι που σημαίνει πιθανή χρεωκοπία, αλλαγή νομίσματος, είσοδο σε μονοπάτια άβατα και επικίνδυνα τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ΕΕ) σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, μόνο και μόνο για να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων στη σχέση του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πρωτοστατούσα αυτής Άνγκελα Μέρκελ, αναρωτιέμαι ποια είναι η δυναμική της Ελλάδας και των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτή την τριμερή -υποτίθεται- διαπραγμάτευση. Μπορεί η Ελλάδα να υπερασπιστεί εαυτόν μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές και τέτοιες προθέσεις;
Μετά από 6 χρόνια κρίσης και ύφεσης, τι δυνάμεις έχει να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να τρίζει η καρέκλα της και να τρέμει η φωνή της;
Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η ευκολία και η συμπάθεια με την οποία ο κ. Τόμσεν αναφέρει πως ένα πιστωτικό γεγονός θα βοηθούσε το ΔΝΤ να περάσει τις θέσεις του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι δύσκολο να μην οδηγηθεί κανείς στο συμπέρασμα πως ανάλογα περιστατικά μεθοδευμένων κρίσεων έχουν συμβεί και στο παρελθόν, είτε για την Ελλάδα, είτε για άλλες χώρες που στράφηκαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να σώσουν τις εθνικές τους οικονομίες. Ένα τέτοιο σενάριο καταδεικνύει πως ο συγκεκριμένος οργανισμός είναι διατεθειμένος να πατήσει επί πτωμάτων (στην προκειμένη περίπτωση ελληνικών), για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του, θυσιάζοντας μια ολόκληρη χώρα για να κερδίσει ένα εν πολλοίς διεστραμμένο παιχνίδι εξουσίας. Σε αυτό το παιχνίδι, πολύ φοβούμαι πως πλέον η Ελλάδα έχει μετατραπεί περισσότερο σε πιόνι παρά σε παίκτη, και πως οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις είναι δέσμιες γεγονότων που δεν μπορούν ούτε να προβλέψουν, ούτε να ελέγξουν, ούτε να αντιμετωπίσουν.
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ επίσης και στην εκ των έσω αντιμετώπιση του σκανδάλου από τη χώρα μας. Όχι στον κύριο Τσίπρα προφανώς, ο οποίος περισσότερο ρωτάει να μάθει τι έγινε παρά απαιτεί την αλλαγή συμπεριφοράς από τους εταίρους, αλλά σε πολλούς -δυστυχώς- πολίτες και πολιτευόμενους της χώρας που αντί να σταθούν στο γεγονός πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι πρόθυμο να χρεοκοπήσει την Ελλάδα για να ικανοποιήσει τους στόχους του, ασχολήθηκαν με το πώς ήταν γραμμένο το όνομα της Βελκουλέσκου και αμφισβήτησαν την εγκυρότητα του δημοσιεύματος (κάτι που δεν έκανε ούτε το ίδιο το ΔΝΤ). Τέτοιου είδους γεγονότα απαιτούν παύση των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ενότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή ίσως στην κρισιμότερη καμπή από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η διαρροή του wikileaks δίνει στους πολίτες αλλά και στους κυβερνώντες τη δυνατότητα να αξιολογήσουν πιο εύστοχα και έγκυρα τους «συνεργάτες» τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως το Διεθνές Νομισματικό ταμείο είτε πρέπει να συμμορφωθεί στην ιδέα πως δεν μπορεί να παίζει με τις τύχες μίας ολόκληρης χώρας λες και μιλάμε για monopoly, είτε να αποχωρήσει από τον μηχανισμό στήριξης αφήνοντας την Ευρώπη και την Ελλάδα να λύσουν μόνες τους τόσο τις διαφορές τους, όσο και το πρόβλημα της κρίσης χρέους. Σε διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα θα καταντήσει με μαθηματική ακρίβεια να είναι το άρρωστο παιδί που κλαίει στον καναπέ του σπιτιού του την ώρα που οι κηδεμόνες του μαλώνουν για το μέλλον του, αγνοώντας όχι μόνο την ψυχική και σωματική του υγεία, αλλά και την ίδια του την υπόσταση, μόνο και μόνο για να πουν και οι δύο στο άσχημο τέλος «είχα δίκιο, εξαιτίας σου έγινε ό,τι έγινε».