Σε μία Ευρωπαϊκή πόλη ένα νέο παιδί, που μόλις έχει κάνει μία ακόμα ανακάλυψη στο χώρο του Διαδικτύου, έχει ανέβει στην σκηνή και δίνει διάλεξη. Μιλά για το πως συνέλαβε την ιδέα μέσα στον χώρο εργασίας του, πως την υλοποίησε, πως έβγαλε χρήματα. Όταν έχετε μία ιδέα και θέλετε να την πουλήσετε λέει, πρέπει να μπορείτε και εσείς αλλά και όσοι την ακούν να μπορούν να την περιγράψουν σύντομα και κατανοητά. Αν είναι περίπλοκη και κάποιος χρειάζεται πολλές φράσεις για να την εξηγήσει, οι πιθανότητες να πετύχει είναι ελάχιστες. Στην συνέχεια περιγράφει τα επόμενα σχέδιά του, τι ονειρεύεται να δημιουργήσει στο σύντομο μέλλον και δίνει συμβουλές και απαντήσεις στους υπόλοιπους νέους στο ακροατήριο. Είναι μία κοινότητα που βράζει, ονειρεύεται και σχεδιάζει σε μία προνομιούχα πλευρά του πλανήτη. Παρατηρώ γύρω μου τα πρόσωπα των νέων παιδιών της Ευρώπης και της Αμερικής. Αμφιβάλλω αν κάποια από αυτά όταν γυρνούν σπίτια τους ή όταν μεγάλωναν άκουγαν και μάλωναν για πολιτικές συζητήσεις.
Τρεις ώρες πτήσης μετά, η Ελλάδα. Δεν υπάρχει σπίτι, κουβέντα ή συζήτηση που να μην καταλήγει στα πολιτικά. Ο κόσμος βράζει, αγωνιά, με το δίκιο του, φωνάζει, μαλώνει , και για μία ακόμα φορά στην ιστορία, διχάζεται. Η επεισοδιακή συζήτηση στην Βουλή για την τελευταία πράξη νομοθετικού περιεχομένου αντικατοπτρίζει την ένταση και το κλίμα του διχασμού. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι Έλληνες πάντα μάλωναν για τα πολιτικά με πάθος. Άλλοι από συμφέρον, άλλοι λόγω πελατειακών σχέσεων, άλλοι από ιδεολογίες, άλλοι από οικογενειακές κομματικές σχέσεις, άλλοι απλά για να αποδείξουν ότι η δική τους θεωρία ισχύει.
Μέσα σε όλη αυτή την φασαρία και τον τσακωμό ένα νέο παιδί επιζητά ένα στέρεο περιβάλλον. Μία δουλειά για να δημιουργήσει, να καταστρώσει σχέδια για το μέλλον και να μπορέσει να ονειρευτεί και να ανταγωνιστεί ισάξια τον νέο της Ευρώπης και της Αμερικής. Θέλει απλά μία χώρα που θα τον υποστηρίζει και θα τον ενισχύει. Μία χώρα που θα στοχεύει μπροστά, όπως και ο ίδιος και θα σχεδιάζει μόνο την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Κάτι στο οποίο θεωρητικά συμφωνούμε όλοι χωρίς διχασμούς. Θέλει ένα σχέδιο και μία συμφωνία που θα μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αυτή η τρίωρη απόσταση από το κέντρο της διάλεξης στην κεντρική Ευρώπη δεν είναι ούτε ζηλευτή ούτε τόσο μακρινή.
Στην ίδια Βουλή, που προχθές έγινε μία ακόμα επεισοδιακή φασαρία, μερικές δεκαετίες πριν, στην έξοδο από μία ακόμα οικονομική κρίση, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είτε τον συμπαθεί κανείς η όχι, χτυπώντας το χέρι του επανειλημμένα στο βάθρο φώναξε με την χαρακτηριστική του φωνή: «Η μοίρα όλων μας, πλουσίων και φτωχών, αριστερών και δεξιών, είναι συνδεδεμένη με τον ευλογημένο και μαρτυρικό ετούτο τόπο».