Ο Μanu γεννήθηκε κάτω από καλό αστέρι. Και φέρνει καλές ειδήσεις: είναι νέος, ανεξάρτητος και υπόσχεται φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Η νίκη του είναι, πρωτίστως, αποτέλεσμα της καλοτυχίας του: ο Φιγιόν έχασε ψήφους λόγω του σκανδάλου νεποτισμού, ο Μανουέλ Βαλς έχασε στις προκριματικές του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ωστόσο, η εκλογή του Μακρόν είναι νίκη της ευρωπαϊκής ιδέας: οι Γάλλοι, παρά την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα, το Brexit, την ισλαμική πίεση, αντιστάθηκαν ― ψήφισαν έναν ευρωπαϊστή που δεν έχει επιφυλάξεις. Παραλλήλως, απομακρύνθηκαν από τα παραδοσιακά κόμματα την εναλλαγή των οποίων και τη ρητορική των οποίων κρίνουν αναποτελεσματική. Η Γαλλία απέχει πολύ από το να είναι η κοιλάδα των δακρύων, πρέπει όμως να αντιμετωπίσει χρόνια προβλήματα.
Από τη νίκη της ευρωπαϊκής ιδέας συνεπάγεται η νίκη εναντίον του εθνικισμού και της περίκλεισης: οι Γάλλοι φαίνεται να κατανοούν ότι ο επιλεγόμενος οικονομικός πατριωτισμός, τον οποίον ευαγγελίζεται η Μαρίν Λε Πεν, θα προκαλούσε εξασθένιση και μαρασμό της οικονομίας. Αντιθέτως, αυτό που χρειάζεται η Γαλλία είναι εξαγωγή καινοτομίας και πολιτισμού, άνοιγμα στον κόσμο ― ίσως ακούγεται παράδοξο αλλά πίσω από τις εκδηλώσεις κοσμοπολιτισμού των Γάλλων κρύβεται βαθύς επαρχιωτισμός. Αλλά αν επιθυμούν να αναπτυχθούν ως διεθνής δύναμη, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να κλειστούν στον εαυτό τους.
Ο Εμανουέλ Μακρόν άφησε πίσω του ένα αναχρονιστικό κόμμα με πεπαλαιωμένα συνθήματα: ακόμα και η κεντροδεξιά, οι Républicains, έχουν καλύτερη παραγωγή πολιτικής σκέψης από τους Σοσιαλιστές. Οι συνεργάτες του Φρανσουά Ολάντ ήταν από τους χειρότερους πολιτικούς που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια: Nαζά Βαλό-Μπελκασέμ, Κριστιάν Τομπιρά, Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, Φλερ Πελερέν, Μιριάμ Ελ-Κομρί, Αρλέμ Ντεζίρ ― καταστροφή...Ορθώς οι Σοσιαλιστές συνετρίβησαν στον πρώτο γύρο, αν και οι λαοί σπανίως συμπεριφέρονται «ορθώς». Ο Manu πάντως απομακρύνθηκε από αυτόν τον κύκλο της ψεύτικης καλοσύνης και, μολονότι φέρει τη σοσιαλιστική κληρονομιά, το πρόγραμμά του επιχειρεί ένα είδος fine tuning στο γαλλικό μοντέλο. Η δεύτερη νίκη είναι λοιπόν εκείνη των μεταρρυθμιστών του γαλλικού μοντέλου: το κράτος πρόνοιας με ό,τι επισύρει (φόρους, δημοσιοϋπαλληλισμό, χαμηλή παραγωγικότητα) έχει ανάγκη από φρέσκες ιδέες,ώστε να λειτουργεί καλύτερα με μικρότερες δαπάνες. Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους είναι η μείωση του κόστους του κράτους χωρίς υποβάθμιση των υπηρεσιών: αν οι συντεχνίες τον αφήσουν να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, αυτό που φαντάζει mission impossible είναι μια σειρά από απλές μαθηματικές πράξεις.
Η τρίτη νίκη είναι η νίκη της επιχειρηματικότητας. Η νέα γενιά έχει καταλάβει ότι πρέπει να δανειστούμε μερικές αμερικανικές ιδέες κι ότι έχουμε καθυστερήσει πολύ· η νοοτροπία μας έχει γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη. Εδώ πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσουν τα συνδικάτα που βλέπουν τον Μακρόν με μισό μάτι : αν κατεβαίνουν κάθε μέρα στον δρόμο ―που είναι το πιθανότερο― θα σημαίνει ότι δεν έχουν πεισθεί ότι για να διασωθεί το προαναφερθέν γαλλικό μοντέλο, πρέπει να ανανεωθεί και να προσαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες. Ο εργατικός κώδικας είναι ξεπερασμένος και το όριο της συνταξιοδότησης αντιστοιχεί σε παλιότερο προσδόκιμο ζωής.
Η τέταρτη νίκη είναι εκείνη μιας θεμελιώδους νίκης της δημοκρατίας. Μολονότι οι μισοί περίπου Γάλλοι ερωτοτροπούν με τον ολοκληρωτισμό ― ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, αν και συμπαθής με τον τρόπο του, είναι κομμουνιστής· όσο για τη Μαρίν Λε Πεν ηγείται ενός κόμματος όπου συνυπάρχουν poujadistes, γκολικοί, εθνικιστές και φασίστες ― στον δεύτερο γύρο έκαναν μια δημοκρατική επιλογή. Πράγματι, η αποχή αντιπροσωπεύει, εκτός από απάθεια, άγνοια, αδιαφορία, την απόρριψη του τύπου «ούτε πανούκλα, ούτε χολέρα»: οι Γάλλοι ρέπουν προς μια δήθεν ασυμβίβαστη επαναστατική στάση, βγαίνουν στους δρόμους, κραυγάζουν, κραδαίνουν σημαίες. Τελικά, επικρατεί η λογική και πάμε στα σπίτια μας.
Τι έχουμε λοιπόν μπροστά μας: Πρώτον, ο Μακρόν πρέπει να είναι πρόεδρος όλων των Γάλλων, συμπεριλαμβανομένων των οπαδών της Μαρίν Λε Πεν ―11.000.000 πολίτες που φοβούνται τον εξισλαμισμό (δικαίως) και την ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα τη γερμανική, ηγεμονία (αδίκως). Και που σίγουρα δεν αποτελούν την αφρόκρεμα του πολιτισμού. Δεύτερον, πρέπει να διαχειριστεί τους βουλευτές και τους γερουσιαστές που θα προκύψουν από τις προσεχείς εκλογές: το Εθνικό Μέτωπο είναι, προς το παρόν, η αξιωματική αντιπολίτευση και κάνει πολύ θόρυβο· δεν θα είναι εύκολο για τον Μακρόν να βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με αυτά τα άτομα. Χρειάζεται συνεργασίες τόσο από τα δεξιά, όσο κι από τα αριστερά· κυρίως χρειάζεται λαϊκή συναίνεση. Καλές ηγεσίες είναι εκείνες που μπορούν να την εξασφαλίσουν και να τη διατηρήσουν παρά το πολιτικό κόστος που έχουν οι μεταρρυθμίσεις.