Το 1990 είχε πραγματοποιηθεί μία έρευνα στις ΗΠΑ σχετικά με τις προτιμήσεις των τότε πολιτών, όσον αφορά τις προτιμήσεις τους για το μέλλον. Σύμφωνα με την έρευνα, το 40% των τότε πολιτών προτιμούσε η τότε κυβέρνηση να επενδύσει σε προγράμματα που θα έσωζαν κάποιες εκατοντάδες ζωές πολιτών από την περιβαλλοντική μόλυνση άμεσα, στο τότε παρόν, στο 1990, παρά να επενδύσει η κυβέρνηση σε εναλλακτικά προγράμματα σώζοντας 4 χιλιάδες ζωές στα επόμενα 25 χρόνια. Ένα ακόμη εύρημα της ίδιας έρευνας κατέδειξε πως το 50% των πολιτών πίστευε πως σώζοντας η κυβέρνηση ένα πολίτη στο τότε παρόν (1990) άξιζε περισσότερο από το να σωθούν 70 πολίτες στα επόμενα 100 χρόνια.
Δυστυχώς οι Έλληνες ενεργούν παρομοίως: αγνοούν τις ανάγκες των μελλοντικών πολιτών. Των παιδιών τους. Αυτή είναι η σκληρή-πικρή αλήθεια. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός πως μία και μοναδική γενιά, η γενιά-ακρίδα, σπατάλησε τον πλούτο της χώρας σε μόλις 30 χρόνια και πως ακόμη και σήμερα οι υπάρχοντες συνταξιούχοι επιμένουν να ζητούν περισσότερα. Καλλιεργώντας οι ίδιοι τον υφέρποντα πόλεμο των γενεών και την Ελλάδα μη βιώσιμη χώρα.
Είναι γεγονός αδιαμφησβήτητο πως οι ηλικιωμένοι αποτελούν τη δημογραφική πλειοψηφία. Είμαστε μία χώρα γερόντων. Κυρίως, γερόντων ψηφοφόρων. Αυτό το φαινόμενο έχει τεράστιες πολιτικές συνέπειες. Καθώς, λόγω ψηφοθηρίας, οι ηλικιωμένοι, ως πλειοψηφία, ωφελούνται τα μέγιστα από το εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο. Οι πολιτικοί επιθυμούν την επανεκλογή τους. Αυτό είναι λογικό. Οπότε λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους το γεγονός πως το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς τους, οι ψήφοι, η μεγαλύτερη πίτα εκλογέων, είναι οι ηλικιωμένοι. Ως εκ τούτου, οι κυβερνήσεις ξοδεύουν μεγάλα ποσά προς όφελος των ηλικιωμένων ψηφοφόρων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πελατειακό αλισβερίσι στο πολιτικό μας σύστημα. Οι δαπάνες για τους «ηλικιωμένους», στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι συντάξεις, αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι των κοινωνικών δαπανών. Οι κοινωνικές δαπάνες για τους ηλικιωμένους το 2011 ήταν τριπλάσιες από αυτές για τους νέους.
Αν σε όλα τα παραπάνω, που σχετίζονται με το δημογραφικό, προσθέσει κανείς τα παρακάτω:
- το αδιαμφησβήτητο γεγονός πως συνήθως, στην πλειοψηφία τους, οι ηλικιωμένοι είναι συντηρητικοί,
- πως βρισκόμαστε κάτω από τη χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων 70 ετών,
- πως σύμφωνα με έρευνες, για κάθε 1% μείωσης της οικονομίας, αυξάνουν κατά 1% τα ποσοστά των ακραίων κομμάτων,
- το παράδοξο η «πλατεία» να βρίζει τους βουλευτές, τα κόμματα και το κράτος, αλλά ταυτόχρονα να απαιτεί να μην απολυθεί κανείς από τις ΔΕΚΟ, περισσότερους διορισμούς, περισσότερες κοινωνικές δαπάνες, δηλαδή απλά να ζητεί περισσότερο κράτος, τότε αντιλαμβανόμαστε που οδηγείται η χώρα μας.
Το 2011 ο πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας κύριος Άξελ Βέμπερ εκτίμησε πως για την επίλυση της ελληνικής κρίσης χρέους θα απαιτηθούν τουλάχιστον 30 χρόνια.
Όσα χρόνια δηλαδή χρειάστηκε η προηγούμενη γενιά να σπαταλήσει τον πλούτο της χώρας, τόσα χρόνια θα χρειαστούν τα παιδιά αυτής της γενιάς, οι σημερινοί 20άρηδες, 30άρηδες και 40άρηδες, για να τον ξαναδημιουργήσουν. Για το λόγο αυτό οι εκπρόσωποι της γενιάς των σημερινών συνταξιούχων και οι πολιτικοί της επίγονοι, δεξιοί και αριστεροί, ας είναι πολύ προσεκτικοί στη συμπεριφορά τους, και κυρίως, όταν μιλούν για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών προς όφελος των σημερινών συνταξιούχων.
Ίσως ποτέ δεν ήταν ιδεολογικό το θέμα αλλά ξεκάθαρα γενεαλογικό. Ο πρώτος νόμος που καθιέρωσε άλλωστε αυτόν τον γενεαλογικό διαχωρισμό ήταν ο 2084/1992 αποδεικνύοντας μία ιδεολογική ώσμωση. Με το νόμο αυτό είχαν καθιερωθεί επίσημα οι ασφαλισμένοι δύο ταχυτήτων: οι προ του 1993 και οι μετά. Αλήθεια πόσο συνταγματικά ορθό ήταν αυτό;
Ακούγεται ίσως προκλητικό και αιρετικό, αλλά τα συμφέροντα της γενιάς των σημερινών 20άρηδων, 30αρηδων, και 40άρηδων είναι ξεκάθαρα αντίθετα με τα συμφέροντα των γονέων της. Ωστόσο, αυτή η γενιά αποτελεί ψηφοθηρική μειοψηφία, και έτσι διαρκώς φαίνεται ως η χαμένη γενιά. Μία γενιά losers...με νικητές τους γονείς τους !
Καμία αύξηση σε ασφαλιστικές εισφορές δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή. Καμία! Ούτε για τους εργοδότες, ούτε για τους ασφαλισμένους. Εάν οι δύο επιλογές επιβίωσης του ασφαλιστικού συστήματος είναι είτε η μείωση των συντάξεων είτε η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών τότε η επιλογή θα πρέπει να είναι η μείωση των υφιστάμενων συντάξεων.
Κάποια στιγμή η γενιά που μας έφερε ως εδώ πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να αποφασίσει εάν πραγματικά αγαπά τα παιδιά της, όπως συνηθίζεται να λένε στην Ελλάδα, ή αν κοιτά μόνο το εαυτούλη της.
Το πάρτυ γι' αυτή τη γενιά τελείωσε. Ας επέλθει η νέμεσις.
Ειδάλλως οι σημερινοί 20άρηδες, 30άρηδες και 40άρηδες όχι απλά θα πάρουμε πολύ μικρότερη σύνταξη, αλλά απλώς δεν θα πάρουμε σύνταξη...
ΥΓ. Βέβαια, ίσως υπάρχει και μία τρίτη οδός: να απαγκιστρωθεί ο ιδιωτικός τομέας από την υποχρεωτική δήθεν ασφάλιση στα κατεστραμένα υπάρχοντα ταμεία, και να σταματήσει η υποχρεωτική καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα με τα ίδια χρήματα να ασφαλιστούν, ατομικά ή συλλογικά, σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Το σίγουρο είναι πως σε αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα απολάμβαναν πολύ καλύτερες ασφαλιστικές υπηρεσίες από τις ανύπαρκτες σημερινές...