Όλοι αυτοί οι περίεργοι...δεν είναι μυστήριο από που προέρχονται. Σάκος, γυαλιά vintage, λίγα μούσια, κολλητά παντελόνια, μουντ φρικαρισμένης θείας, άγχος. Είναι εφευρέτες δικαιωμάτων, κάτω από πέτρες, μέσα σε μπαούλα, παλαιά αρχοντικά, στη γη του Περού, στον Αμαζόνιο, σε μία φυλή που κόντεψε να χαθεί επειδή δεν έβρισκε άλλους ανθρώπους να φάει. Το επιβάλλουν σαν κανονικότητα, είναι μπολιασμένοι στο μίσος, παίζουν μπαλίτσα με μόδα του '60 και κρίνουν επί παντός επιστητού. Χιπστερίλα.
Υπάρχουν τα δικαιώματα των προσφύγων, λαθρομεταναστών, των LGBT, κάθε χτυπημένης φεμινίστριας, της Μαμάς-Ευρώπης, των θρησκευτικών μειονοτήτων, των εθνικών μειονοτήτων, του γενικότερου τάχα οικολογικού φαινομένου, της κατσίκας υπό εξαφάνιση στις Άλπεις, της τούνας στο Ιόνιο, που άφησε οικογένειες να πεινάσουν, λόγω των οδηγιών των Βρυξελλών, υπάρχουν επίσης δικαιώματα για δημόσιες παροχές κάθε λογής, που βέβαια καταστρέφουν τις επιχειρήσεις ή βοηθούν μόνο τις πολυεθνικές, κι έτσι το κράτος δεν μπορεί να τις βρει από πουθενά για να τις παράσχει. Έχουμε δικαιώματα «κρίσιμα» για τους Αφρικανούς, τους Σύρους, τους Αλβανούς, τους Τούρκους. Υπάρχουν δε και άλλα, για τους αντικαπνιστές, τους φιλόζωους, τους «αλληλέγγυους» (ο,τι κι αν σημαίνει δεν ξέρω).
Υπάρχει μία εκ των άνω ρύθμιση κάθε έκφανσης καθημερινότητας. Είναι πιο ευγενές να σε ενδιαφέρει ο φιλόσοφος σε ένα βουνό της Μοζαμβίκης, που καπνίζει χασίς, κοιτάζοντας όλη μέρα τη θάλασσα και βρήκε ένα προσωπικό τρόπο να μιλάει ώρες με τους καρχαρίες, που έπαιξε το VICE, παρά το ηρωικό πρότυπο του Κολοκοτρώνη. Έτσι θεωρείται ευπρεπές αγώνισμα η κριτική στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ελληνική Ιστορία με φράσεις «είναι τραγόπαπες», «πούστηδες», «η επανάσταση ήταν ταξική» και ούτω καθεξής, ενώ τα ίδια για έναν από όλους τους παραπάνω είναι προσβολή των απαράβατων δικαιωμάτων τους και αντιμετωπίζεις πέραν της κατακραυγής τη φυλακή, άπαξ και πεις κάτι.
Φυσικά, κράζουν τη μέση πυρηνική οικογένεια γιατί έχει πατριαρχικά στοιχεία και το μόνο που υπάγεται στην κανονικότητα του «πολιτιστικού μαρξισμού» είναι ο γάμος μιας κατσίκας με έναν Μεξικανό μετανάστη που υιοθέτησαν από τράπεζα σπερμάτων, και τώρα έχουν γιο έναν καταγόμενο από την Κίνα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι, είναι πως ο καθένας οφείλει να είναι Ελεύθερος να κάνει ο,τι εκείνος επιθυμεί. Την ίδια ώρα όμως, δεν επιτρέπεται να κατηγορεί, να υποτιμά, να βρίζει ασυστόλως τα πιστεύω και την ζωή του άλλου.
Όταν μάλιστα αυτή η εχθρική συμπεριφορά φθάνει σε επίπεδο νομοθεσίας, θεσπίζοντας προνόμια μόνο για τους μέχρι χθές διαφορετικούς, και όχι για τους μέχρι χθες κανονικούς, τότε τα πράγματα αγριεύουν. Και αυτό, διότι ο «Πολιτιστικός Μαρξισμός» μιλάει με τα λεφτά των (μέχρι χθες) «κανονικών», για την επιβίωση των (μέχρι χθες) διαφορετικών. Στο ίδιο ζήτημα ας πούμε, η Εκκλησία θα βασιζόταν στην Ελεύθερη Επιλογή και όχι στον εξαναγκασμό της νομοθεσίας. Άρα η Εκκλησία είναι πιο φιλελεύθερη, από τον κάθε τσαρλατάνο πολιτικό.
Ξεπεράστε το επιτέλους. Δεν είναι ξεχωριστοί επειδή νομίζετε ο,τι μιλάνε σε γάτες ή φύκια, ή κάνουν έρωτα με δένδρα. Ας κάνουν ο,τι θέλουν. Απλώς μη μας το λέτε όλη μέρα σαν νέα φοβερή μόδα, και μην φορολογείτε τους (μέχρι χθες) κανονικούς για το κάθε χόμπι που μπορεί να έχουν όλοι αυτοί οι «διαφορετικοί»... Το μόνο που δεν κολλάει στα αφηγήματά τους είναι οτιδήποτε σχετίζεται με τη χώρα και την Ιστορία της. Καταναλώνουν όλη την ενέργεια τους ως «πολίτες του κόσμου» και δεν έμαθαν οτι είσαι πολίτης του τίποτα, αν δεν είσαι πρώτα πολίτης του κάτι. Ενοχικά συμπλέγματα για το παρελθόν και ρατσισμός των ομοίων τους -λευκών, δυτικών, χριστιανών - γιατί σε κάθε παιχνίδι αυτοί οι ίδιοι είναι τα θύματα.
Πολύ πιο σκληρός αντίπαλος από τους εραστές των Σοβιετικών το '80 με τα μακριά μαλλιά και τον ξύλινο λόγο. «Η αντιφατικότητα της επαναπροσδιορισμένης ποικιλομορφίας αγαστών αν-αισθήσεων στο μετείκασμα της αληθινής επαφής αλτρουιστικής ανασφάλειας». Ο ξύλινος λόγος ονομάζεται τώρα ποίηση και το χάος μεγαλώνει...
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Υπάρχει μια διαφήμιση του Υπ. Υγείας, που δίνει συμβουλές για την προστασία από την εποχιακή γρίπη. Λέει απλά πράγματα, όπως το μην έρχεται κάνεις σε επαφή με αρρώστους, να πλύνει τα χέρια πριν το φαγητό, ή να ντύνεται καλά. Εν ολίγοις, πράγματα που όλοι ξέρουν, κι αν δεν τα ξέρουν θα τους τα πουν τα λοιπά μέλη της οικογένειας. Παρόλα αυτά, το Υπ. βγάζει τέτοιες διαφημίσεις και ίσως πληρώνει κιόλας γι αυτές. Διότι το κράτος-πατερούλης προφανώς θεωρεί ηλίθιους τους πολίτες του και χρειάζεται να τους υπενθυμίσει τι πρέπει και τι όχι να κάνουν, λες και μεγάλωσε ποτέ κανείς χωρίς να αρρωστήσει ποτέ στη ζωή του.
Πίσω από τέτοιες πρακτικές, όπως και με την κρατική τιμωρία στο κάπνισμα, ανατέλλει ο ίδιος προστατευτισμός, με αυτόν που κρύβεται στον οικονομικό παρεμβατισμό. Σαν να λέει: «Είστε ηλίθιοι, ακούστε εμάς να μάθετε τι θα κάνετε». Αν όμως ο οικονομικός παρεμβατισμός είναι ολοκληρωτικός και φασιστικός, τότε και αυτός του Υπ. είναι, όσο και ο άλλος με την διαφήμιση που σου λέει να πας από άλλο δρόμο αν δεις να έχει πλημμύρες στον αυτοκινητόδρομο(!). Εξ αυτών, συνάγεται πως το κράτος δεν πρέπει μπλέκει στις ιδιωτικές υποθέσεις των πολιτών.
Ελευθερία και ατομική ευθύνη. Όσα λιγότερα κάνει το κράτος τόσο καλύτερα.-