Ίδιο + σύσταση. Εκ του ίστημι. Τα συστατικά που μας προσδιορίζουν. Αγαπάμε γιατί έτσι μάθαμε. Όταν κάποτε είδαμε τις κυρτές ακτές, τους κολπίσκους και τα ψηλά βουνά της χώρας και αποφασίσαμε να τα ζωγραφίσουμε σε χαρτί με ψιλές, οξείες, περισπωμένες και να βλέπει η οικουμένη ολόκληρη τον οικουμενισμό μας, αφού νιώσαμε τη γη μας και την προσεγγίσαμε ως φύση. Με ζωγράφους που συνήθισε το μάτι τους να τα παρατηρεί και δεν ξέπεσε στο έρεβος της αμαρτάνουσας ζωής. Εξιδανίκευση. Η λύτρωση του πονεμένου. Η ταπεινοφροσύνη του νικητή.
Κι έπειτα θριαμβεύσαμε στη γη του Παμίρ. Αναμφιβόλως. Ποιοι ήμασταν όμως; Ξένοι στο βιώματα των άλλων. Ποιο χαρτί να αποτυπώσει τον οικουμενισμό του, βλέποντας μέσα από τα δικά τους γυαλιά; Προσπάθησε εκείνος ο τρελός με το δηλητήριο στον κονδυλοφόρο του να μας το πει. Δεν τα κατάφερε. Και γινήκαμε πρίν την ώρα μας πεπρωμένο. Ακυρώσαμε το μέλλον μας. Το ακυρώνουμε έκτοτε. Εκ- τότε. Ρομαντισμός υψηλής ραπτικής. Εαυτοφοβία.
Το βάσανο της ύπαρξης. Η ίδια αυτή. Δίχως αυτοτελή αιτιολόγηση. «Καταργείτε την ποίηση!». Ποίηση; Η ιδιοτελής δημιουργική φαντασία. Το πάντρεμα των συστατικών. Αιώνιο. Ακατάσχετο. Πολυσυλλεκτικό. Τα δόγματα καταργούν την αιτία της ύπαρξης. Μόνο λύσεις Εκεί. Μόνο αγώνας Εδώ. Καθόλου φαντασία. Πόσο μάλλον δημιουργική... Αθεϊστικό; Όχι. Ποια η αξία της φαντασίας χωρίς πίστη στο τέλος/σκοπό/πεπρωμένο; Ποιος άραγε ο Μέγας Ποιητής;
Αλλά υπήρξε και δημιουργία. Τόσα γερά και δυνατά δημιουργήματα. Διδαχή ηρωισμού. Παραδειγματισμός γούστου. Γιατί γούστο είναι η εξωτερίκευση της ύπαρξης. Έχω γούστο, άρα υπάρχω. Γούστο και απόρριψη. Αυτό είναι η ύπαρξη: νοηματοδότηση της απόρριψης. Η μαγκιά του «κάνω επιλογή». Προσωπική. Οικογενειακή. Κοινωνική. Εθνική. Τι άλλη απόδειξη για το μεγαλείο της ζώσας τεράστιας οικογένειας; Είμαστε συστατικά και συστήνουμε σωματίδια στις συλλογικές συστάσεις. Ανούσια παρήχηση.
Σαν τη διακοπή της ύπαρξης. Δηλαδή ακύρωση δημιουργικής φαντασίας. Ή παύση. Αγνώμονες γνωμηγήτορες. Η δικαίωση της πίστης αβουλίας του υποκειμένου από τον Φασισμό. Ξεκινούν ξεχνώντας πως κάποιοι δεν υπακούουν. Skip on the advertisement, κάτι corporation, the richest man in Babylon. Πιο ακραιφνής ταλαιπωρία και από reggae.
Γαλήνη...
Αφήνουμε το ζιζάνιο του οίκτου, αυτής της καλοντυμένης μιζέριας να καθυποτάσσει την δημιουργική αρχή της ιδιοσυστασίας. Οίκτος: το καβούκι μιας χελώνας ενισχυμένο με αγκάθια σκαντζόχοιρου. Υπογραφή θανάτου. Αναγκαίος όρος ανάστασης. Πιστοποιημένο τεκμήριο απόρριψης, η πρώτη προσωπική επανάσταση.
Η απόρριψη ενός εαυτού μετά από την αγάπη, το θρίαμβο, τη δημιουργία, τη διακοπή, τον Οίκτο. Ανάσταση ή παλιγέννηση. '21.
Το μικρό συστατικό ακολουθεί την ηλιαχτίδα του μεγάλου. Μία άρια ιδιοσυστατικής δημιουργίας. Το πεπρωμένο μέσα μας.
Η υπακοή και η ανυπακοή, οι δύο όψεις ενός μεσοβέζικου δοκιμίου. Ανθρακούχο ποτό χωρίς αρκετό ανθρακικό. Καθόλου γούστο. Η καθημερινή πολλαπλή δημιουργία. Αθήνα και Παμίρ, Παρθενώνας και Στρατόπεδα, Ακρόπολη και Σπάρτη, βρωμιά δυσειδούς ύπαρξης και ανέραστη ακεραιότητα.
Κάπου στην Έφεσο, μία κοπέλα κοιτάει τις κολώνες της Διακοπής. Πεισμώνει. Πεθαίνει πριν σκοτεινιάσει, κατά το απομεσήμερο. Ένα αγόρι στην Σικελία βλέπει το φάντασμα του Αλκιβιάδη να πίνει με τους Θεούς. Λογική αντίφαση καθωσπρεπισμού ή αντικανονική φιλοσοφική οδήγηση;
Μία άρια για το πρώτο συστατικό, της Αγάπης, έχει ανάγκη το επόμενο, αυτό του οίκτου, μα δεν θα έμενε ποτέ σε αυτόν, όπως και μία μέλισσα δεν χορταίνει με ένα μόνο άνθος.
Και μπορεί να έπεσε το μήλο της Έριδος, ή γενικά το μήλο, ως ύπαρξη, σαν ταλαιπωρία ή σαν δημιουργία. Στην πρώτη περίπτωση δεν θα βλέπαμε ποτέ τον νόμο της έλξης. Η Ατομική επιλογή των μύθων διαφεντεύει την ύπαρξη. Δική μας η απόφαση. Δική μας πάλι η εθνική απόφαση. Και οι έριδες κράτησαν πολλά έτη από την κίβδηλη παλιγέννηση. Οι άριες της ιδιοσυστασίας έχουν μόνο ένα καθήκον επαμφοτερίζοντος ολοκληρωτισμού: να ακουστούν.
Photo Credits: Fotios Pournaras