Ο «Λόγος», δηλαδή νεοελληνικά η λογική, η ικανότητα με άλλα λόγια να κρίνουμε τα πραττόμενα καθημερινώς γύρω μας, να τα σημασιοδοτούμε ή να τα οριοθετούμε, είναι ως γνωστόν απαραίτητη. Εφόσον χρησιμοποιούμε ορθώς τους κανόνες της λογικής, καταλήγουμε σε ορθά συμπεράσματα. Έτσι, ο σκοπός μας επιτυγχάνεται και μπορούμε να έχουμε δικαίωμα γνώμης. Αυτή η διαδικασία είναι αναγκαία σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, πόσο μάλλον σε εποχή παραλόγου.
Πιο συγκεκριμένα, είναι μάλλον γενικά αποδεκτή η αξία της Ελευθερίας για τον άνθρωπο της εποχής μας. Ο καθένας, δηλαδή, θέλει να έχει το δικαίωμα να κάνει ό, τι θέλει, εφόσον δεν προσκρούει στους νόμους. Το ζήτημα είναι κατά πόσον οι νόμοι είναι λογικοί ή παράλογοι.
Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με συνέπεια μέρος της εφαρμοζόμενης νομοθεσίας να δημιουργείται κάπου πιο μακριά του ελληνικού κοινοβουλίου, στης Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Ας δούμε μερικά καθημερινώς ανακύπτοντα και παράλογα νομοθετήματα της ΕΕ (παρόντα ή καταργηθέντα ανά τους χρόνους) που επηρεάζουν τη χώρα μας:
Η καμπύλη της μπανάνας ορίζει το εάν είναι ή δεν είναι μπανάνα. Το νερό, σύμφωνα με έρευνα του European Food Standards Authority, δεν καταπολεμά την αφυδάτωση, επομένως απαγορεύεται να αναγράφεται στα μπουκαλάκια με το νερό. Δηλαδή, όταν διψάμε αν πιούμε νερό δεν ξεδιψάμε. Η μαρμελάδα που περιέχει περισσότερο από 60% ζάχαρη δεν είναι μαρμελάδα, ακόμη και αν μοιάζει ή τη γευόμαστε ως τέτοια. Οι ηλεκτρικές σκούπες 1600 watt και πάνω απαγορεύονται. Ειδική διάταξη ανευρίσκεται και για το γογγύλι και το γουλί που είναι διαφορετικά, λέει, πράγματα. Επίσης, επιτρέπεται η βρώση αλόγου, εκτός αν πρωτύτερα το είχαμε ως κατοικίδιο, οπότε και είναι παράνομη πράξη. Τα γάντια κουζίνας για το πλύσιμο, πρέπει να αντέχουν συγκεκριμένες υψηλές θερμοκρασίες, ώστε να μην τραυματιστούν, όσοι τα χρησιμοποιούν! Επίσης, τα αυγά απαγορεύεται να πωλούνται σε ντουζίνες, αλλά μόνο βάσει του βάρους τους. Έτσι το ένα αυγό, κατά τον νομοθέτη, είναι κάπως παράλογο να πωληθεί, ποιος άλλωστε ζητά ένα ή δώδεκα αυγά; Όλοι λέμε ότι θα θέλαμε 120 γραμμάρια μόνο! (τι, δεν το βρίσκετε φυσικό;). Τα παιδιά επίσης, κάτω των 8, απαγορεύεται να παίζουν με μπαλόνια χωρίς γονική επίβλεψη. Οι δε σερβιτόρες, θα πρέπει να κρίνονται ως προς το ντύσιμο τους από τον εργοδότη και να μην εκθέτουν το ντεκολτέ τους, όταν εργάζονται κάτω από το φως ηλίου.
Τέτοια σχέδια νόμου, ή καταργηθέντες πλέον ή εν εφαρμογή νόμοι υφίστανται από την ΕΕ μεταξύ άλλων. Πέραν του γραφειοκρατικού ζητήματος ή της χιουμοριστικής χροιάς του, διαφαίνεται μία τάση να ρυθμίζεται κάθε καθημερινό ζήτημα 2.822 χιλιόμετρα μακριά από το εθνικό μας κοινοβούλιο!
Τέτοιες πρακτικές, πατερναλιστικές, περιορίζουσες την ελευθερία των πολιτών, να εκφράζονται, να ντύνονται ή να αγοράζουν ό, τι επιθυμούν, έχουν συνήθως καθεστώτα αντιδημοκρατικά. Κι όμως, παρατηρούμε αυτή την τάση και στην ΕΕ. Γιατί, οιαδήποτε αιτιολόγηση κι αν έχουν, το αποτέλεσμα των παρεμβαίνει καίρια στην καθημερινή ζωή των πολιτών επιτρέποντας ή απαγορεύοντας συνήθειες, και μάλιστα χωρίς ο Έλληνας πολίτης να μετέχει καθοριστικά σε αυτές, παρά μόνο με μερικούς αντιπροσώπους. Μετά, λοιπόν, είναι παράλογη η συζήτηση για την αποξένωση των Ελλήνων και την δυσθυμία ή απέχθειά τους για το ευρωπαϊκό όραμα. Είναι μάλλον δικαιολογημένη και λογική (πόσο μάλλον μετά τα «μνημόνια»!), κι ας αποκαλούνται οι ευρωσκεπτικιστές «αγράμματοι», «φασίστες», «ακραίοι» κλπ.
Ας πούμε, ποιος θα ορίσει την οικονομία του νοικοκυριού, επιτρέποντας σκούπες μόνο μέχρι 1600 watt, τη στιγμή που η αγορά μπορεί να πωλήσει πιο ισχυρές σκούπες, και η οικογένεια που έχει το νοικοκυριό δεν προβληματίζεται για το κόστος; Ή ποιος νόμος προσπαθεί να βοηθήσει ειλικρινώς έναν άνθρωπο ξεχωριστό, όπως είναι κάθε άνθρωπος ξεχωριστός, όταν τον ονοματίζει Αμέα και εκείνος δείχνεται από όλους με το δάκτυλο, ταπεινωμένος από τον κοινωνικό ρατσισμό;
Αυτά όμως συμβαίνουν στην Ευρώπη. Στην Αμερική, εξελέγη ο Τραμπ.
Πέραν απλών ύβρεων, που διαλαλήθηκαν για τον νέο Πρόεδρο, είναι αλήθεια πως τα debates των δύο υποψηφίων δεν έδειξαν έναν άνθρωπο πολεμοχαρή, ή διατιθέμενο να ρυθμίσει τις καθημερινές επιλογές των πολιτών των ΗΠΑ. Μάλιστα, ήταν εύδηλο, πως ο σεβασμός στην συνταγματική ελευθερία της καθημερινότητας των πολιτών και η άμεση αντιμετώπιση του ISIS, σε συνδυασμό με την επιδίωξη μη εμπλοκής της Αμερικής σε ζητήματα πέραν των συνόρων της (τακτική που έδειχνε να προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα έλυε) διαφαίνεται να είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Η εμμονή της πολιτικής ορθότητας με τον σεξισμό, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων ή των ρατσισμό κατά των αφροαμερικανών κατέρρευσε, όταν ο Milo Yiannopoulos υποστήριξε τον Ντόναλντ Τραμπ, ή πολλοί καλλιτέχνες της hip-hop σκηνής έδωσαν επίσης την στήριξή τους. Ο Lil Wayne δε, όταν ρωτήθηκε αν αναγνωρίζει τα προβλήματα των αφροαμερικανών όντας ένας από αυτούς, είπε ότι δεν βίωσε ποτέ τον ρατσισμό στην Αμερική. Μετά τη νίκη, ελληνικό site δημοσίευσε πως ο Τραμπ θεωρεί θεμιτούς τους γάμους ομοφυλοφίλων, και τον κατηγορούσε πως χάνει την στήριξη του κόμματος του! Δηλαδή, τόσο καιρό κατηγορείτο για ομοφοβία, και έπειτα για ηλίθια πολιτική τακτική!
Γνώμη του γράφοντος, είναι πως η ελευθερία του πολίτη είναι το ήμισυ της εθνικής και κατά συνέπεια κρατικής ευημερίας. Ας μην είμαστε τόσο ευερέθιστοι σε σχόλια ή λέξεις, ας αφήσουμε τα πράγματα να βρούν το δρόμο τους, και εφόσον ήδη αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά προβλήματα που υπέρκεινται των δυνάμεων μας, και κάποια από αυτά αφωρμόνται από υπερ-κρατικές δυνάμεις, και έως σήμερα δεν έχουν λυθεί, ας ευελπιστούμε το καλύτερο δυνατόν, χωρίς προκαταλήψεις, έριδες και μάταιους διαξιφισμούς. Ένας άνθρωπος της αγοράς, και όχι επαγγελματίας πολιτικός ίσως φέρει κάποια αλλαγή στην καθεστηκυία τάξη. Πόσο συχνά άλλως τε, εντοπίζεται το φαινόμενο;
«Είμαι αισιόδοξος. Δεν φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο», Γουίνστον Τσώρτσιλ.