Μόνο γράφοντας πέντε λέξεις θα μπορούσα να ευχαριστήσω όλους τους συμμαθητές μου που βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στην ταβέρνα του «Ζαχαριά». Βλέπετε το να έχεις να δεις κάποιους 21 ολόκληρα χρόνια το λες και μια ζωή. Με τους περισσότερους από αυτούς ήμασταν μαζί από το δημοτικό και όπως ήταν λογικό υπήρξαν στιγμές συγκίνησης με μελοδραματικό φόντο τα παϊδάκια που ερχόντουσαν σε πιατέλες.
Τη συνάντηση αυτή την περίμενα τόσες μέρες που είχα ενημερώσει την Ισμήνη ότι εκείνη την ημέρα θα έχω ελεύθερο πρόγραμμα. Και πράγματι την Παρασκευή το βράδυ έφαγα για 3 ημέρες. Χαλάλι όμως. Η νύχτα εξελίχθηκε όπως την περίμενα. Οι αναμνήσεις από τις υπέροχες στιγμές που πέρασα ως μαθητής με έκαναν στο τέλος της νύχτας να βουρκώσω. Η τρέλα που κουβαλώ είναι καμουφλάζ της ευαίσθητης ψυχής μου, λένε όσοι με ξέρουν. Σας το λέω και δε ντρέπομαι γι' αυτό. Ε ναι λοιπόν, είμαι ένας άνθρωπος με πάθη και ψυχοσωματικά σκαμπανεβάσματα, άνθρωπος που έχω μάθει να τσαλακώνομαι (όπως λένε οι μορφωμένοι συνάδελφοί μου), που είναι σοβαρός και όχι σοβαροφανής, που βλέπει μέσα στα μάτια σας ό,τι δε θέλουν να δουν οι άλλοι, που ξέρει να αγαπά και να εκδηλώνεται μέσα από τη σιωπή.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, κατάλαβα πόσο τυχερός είμαι που έζησα τόσο έντονα εκείνες τις εποχές. Κατάλαβα γιατί δε μπορούσα να μείνω ούτε μέρα στην Ελλάδα στα 18 μου χρόνια. Όπως και στο σχολείο έτσι και τώρα εξακολουθώ να είμαι κόντρα στο ρεύμα. Να γελάω, να κλαίω, να βρίζω, να φωνάζω, να επαναστατώ, να μη θέλω ό,τι θέλει η μάζα. Αυτά.
Ο Ζαχαριάς μας πάρα - πρόσεξε εκείνο το βράδυ. Ό,τι φάγαμε ήταν υπέροχο. Ό,τι ήπιαμε ακόμα καλύτερο. Μπορεί η δίαιτα να χάλασε για μια μέρα αλλά χρειάζονται και αυτά τα διαλείμματα στη ζωή. Στο μενού λοιπόν είχαμε σαλάτα, τυροκροκέτες, πλευρώτους μανιτάρια, τζατζίκι, ψητό ψωμί (με λάδι και ρίγανη), ψαρονέφρι και στο τέλος παϊδάκια για να συμπληρωθεί το φεστιβάλ χοληστερίνης.
Αν και το ραντεβού ήταν στις 9 καταφέραμε να φάμε στις 11. Μέχρι τότε είχα μια μικρή ζαλάδα καθώς το πρωί και το μεσημέρι είχα φάει ελάχιστα γνωρίζοντας ότι το βράδυ θα φάω τον άμπακο.
Ήταν μια υπέροχη νύχτα. Ελπίζω κάθε χρόνο να βρισκόμαστε.
Votre Frère, Stefanelo
Συνεχίζεται...
Διαβάστε ακόμα: