Το ερώτημα αν έπεσε η χούντα από την λαϊκή αυθόρμητη εξέγερση ή από τους Αμερικάνους συνδέεται άμεσα με το ερώτημα ποιος «έστησε» τη χούντα για επτά χρόνια και ποιoς ωφελήθηκε από την κατάργηση της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Την 21η Απριλίου 1967 συνταγματάρχες, με αρχηγό τον Γ. Παπαδόπουλο (στο Intercontinental Press 1974, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ντ.Μπίντερ αποκαλύπτει την έμμισθη σχέση του αρχιδικτάτορα με την CIA από το 1952) καταλύουν την δημοκρατία, συλλαμβάνουν στον ύπνο με τις πυτζάμες τους πολιτικούς και εγκαθιδρύουν δικτατορία στην Ελλάδα. Οι λοιπές ένοπλες δυνάμεις, αεροπορία και ναυτικό, τηρούν παθητική στάση, το ίδιο και η δικαστική εξουσία βοά με την απουσία της από την προστασία των νόμων της Δημοκρατίας.
Ήδη μια εκτροπή από το Σύνταγμα είχε πέσει ήδη στο τραπέζι των πολιτικών της Δεξιάς και στο παλάτι. Ο Κ. Καραμανλής είχε «αποδράσει» με το όνομα Τριανταφυλλίδης στο Παρίσι μετά την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος (μόνον αυτό;) και ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε ήδη «διωχθεί» από την πρωθυπουργική έδρα με την αποστασία, ενώ είχε πάρει το μήνυμα έναν χρόνο πριν από την προβοκάτσια στον Γοργοπόταμο, που έσκασε η αμερικανική νάρκη με δεκατρείς νεκρούς (αμέσως μετά την άρνηση του Γέρου στον Τζόνσον να δεχτεί την αμερικανική λύση στο Κυπριακό).
Βλέπουμε λοιπόν μια κλιμάκωση γεγονότων που γεννούν την πολιτική αστάθεια (προβοκάτσια), δημιουργούν κλίμα απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών (με την αποστασία, λέγεται πως η ταρίφα εξαγοράς ψήφου ήταν σε δολάρια) και έτσι έρχεται ώριμο φρούτο «η σωτηρία» της «πατρίδας» από την διαφθορά και τα δεινά της πολυφωνίας της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Ετσι ήρθαν τα τανκς να μας σώσουν.
Συμπτωματικά η φιλοαμερικανική Δικτατορία (ο Κλίντον στην επίσκεψη του εδώ ζήτησε συγνώμη για την χούντα) εγκαθιδρύεται (Απρίλιο 1967) έναν μήνα πριν τον πόλεμο των έξι ημερών (Μάιος 1967) και λήγει (την λήγουν) αφού έχει αναλάβει ο Ιωαννίδης (βασανιστής στη Μακρόνησο το 1949-1950 επί αμερικανικής επικυριαρχίας εδώ), την ηγεσία της Δικτατορίας, έχει εκδηλωθεί απόπειρα δολοφονίας κατά του μη υπάκουου Μακάριου και πραξικόπημα που δίνει την αφορμή στον Αττίλα και η Κύπρος κόβεται στα δυο (ντε φάκτο το παλιό σχέδιο της διχοτόμησης) από τα τουρκικά στρατεύματα και το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή έχει ήδη κληρώσει υπέρ της Αμερικής. Η δουλειά δηλαδή είχε γίνει και δεν χωρούσαν πια στο κάδρο οι χουνταίοι. Τώρα έμοιαζαν λεκές στο νέο κουστούμι των Αμερικανών.
Όταν όμως τα ψέματα άρχισαν να λιώνουν στο φως της πραγματικότητας, τα φόβητρα οι χουντικοί γίναν λαγοί, εξαφανίστηκαν και άφησαν επιτελείο και κυβέρνηση με κενές από τους φοβισμένους κώλους τους καρέκλες.
Εάν διαβάσει κάποιος τα πρακτικά της Βουλής από την κατάθεση του «Φακέλλου Κύπρος», θα κλάψει και θα γελάσει και θα νιώσει ντροπή από την ιλαροτραγωδία και το ξεφτιλίκι της ηγεσίας (στρατιωτικής και δικτατορικής). Τα μεν τουρκικά στρατεύματα να έχουν ήδη κάνει την απόβαση και ο Τάσκα να καθησυχάζει την έντρομη στρατιωτική ηγεσία (μοναδική εξαίρεση αντίδρασης η αποστολή υποβρυχίου προς την Κύπρο που όμως ανακλήθηκε αμέσως με την πρώτη αμερικανική πίεση), ότι τα ράδια λένε ψέματα και με έναν του λόγο οι Τούρκοι θα κάνουν πίσω όπως το 1964. Όταν όμως τα ψέματα άρχισαν να λιώνουν στο φως της πραγματικότητας, τα φόβητρα οι χουντικοί γίναν λαγοί, εξαφανίστηκαν και άφησαν επιτελείο και κυβέρνηση με κενές από τους φοβισμένους κώλους τους καρέκλες.
Αυτό χοντρικά είναι το χρονικό της πτώσης (χεσμένοι το βάλαν στα ποδιά) της χούντας.
Αυτό όμως δεν μειώνει το έπος της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου ούτε και την πολυποίκιλη αντιδικτατορική δράση που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια της χουντικής επταετίας.
Το Πολυτεχνείο είναι η κορύφωση, πιο πριν υπάρχει η Νομική, πριν την Νομική οι αντιδικτατορικές οργανώσεις με νεκρούς και φυλακισμένους και με πολλά βασανιστήρια από τους χαφιέδες ασφαλίτες, καθώς και η εξέγερση (όχι ανταρσία) των αξιωματικών και ναυτών του αντιτορπιλικού Βέλους που διεκδίκησαν την Δημοκρατική Νομιμότητα, καθώς και η απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη κατά του αρχιδικτάτορα, όπως και η ένθερμη συμπαράσταση των δημοκρατικών φίλων από την Ευρώπη, κι ήταν πολλοί.
Ήταν μια σειρά δηλαδή γεγονότων και αντιδράσεων αντιδικτατορικών που συνέβαλαν στον βαθμό που τους αναλογεί στην φθορά των χουνταίων. Εγώ υπηρέτησα τον αντιδικτατορικό αγώνα από τις γραμμές του ΠΑΜ νέων στην αρχή, μετά του αντιδικτατορικού πανσπουδαστικού Ρήγα Φεραίου και τέλος από την μάχιμη ομάδα Άρης του Ρήγα Φεραίου.
Τολμώ να πω πως την εποχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο κλειστός πυρήνας μας ήταν επιφυλακτικός στο να βγούμε στο φως πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου κι ας είχαμε επαφή με την ομάδα «Ανώνυμοι» (ξεχάστηκαν, δυστυχώς η μοίρα του άγνωστου «στρατιώτη») που ήταν από τους μπροστάρηδες στην μαζική αντιδικτατορική δράση του Πολυτεχνείου.
Το ερώτημα λοιπόν του αν έριξε το Πολυτεχνείο την Χούντα, είναι ότι ως κορύφωση ενός επτάχρονου αντιδικτατορικού αγώνα με νεκρούς και φυλακισμένους και βασανισθέντες συνέβαλε στην φθορά της. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία το Πολυτεχνείο ήταν η μαζική κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Αυτός ήταν και ο βασικός αντιδικτατορικός στόχος όλων των αντιστασιακών οργανώσεων, η μαζικοποίηση της αντίδρασης. Αυτό επιτεύχθηκε και εκφράστηκε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.