Με τις εκλογές των πρυτάνεων Αθήνας - Θεσσαλονίκης του 2014 η τριτοβάθμια εκπαίδευση μπήκε σε νέα περίοδο σοβαρότητας και λειτουργίας μέρους, τουλάχιστον, του νόμου Διαμαντοπούλου. Στη Θεσσαλονίκη από τρείς καλούς κατά τα λεγόμενα των ΔΕΠ, υποψηφίους ο εκλεγείς Περικλής Μήτκας χαίρει εκτίμησης ως μη κομματικός και καλός χειριστής ενός νέου πανεπιστημιακού κέντρου. Η προσφυγή του κ. Γιαννακουδάκη στο Συμβούλιο Επικρατείας γιατί ο προηγούμενος πρύτανης δεν ήταν παρών στην κατάρτιση της λίστας των υποψηφίων από το Συμβούλιο του Ιδρύματος, παραπέμφθηκε στην ολομέλεια του δικαστηρίου η οποία την απέρριψε.
Το πιθανό είναι ότι ο απελθών πρύτανης κ. Μυλόπουλος, έριξε το πάρθιον βέλος του ώστε να μην στεριώσουν οι διαδικασίες του νόμου Διαμαντοπούλου που πρώτη φορά εφαρμόζονταν για τις πρυτανικές εκλογές.
Από τους Αθηναίους πρυτάνεις ο κ. Γκόλιας του Πολυτεχνείου χρεώνεται στη Ν.Δ. επειδή υπήρξε σύμβουλος του Μιλτιάδη Έβερτ. Βέβαια σε ίδρυμα σαν το ΕΜΠ όπου και ο δυτικός άνεμος όταν πνέει θεωρείται ύποπτος, η εκλογή ενός μη αριστερού αποτελεί πρόκληση. Φαίνεται όμως ότι οι καιροί αλλάζουν. Πριν από καιρό το εργαστήριο καθηγητή που τόλμησε να προσκαλέσει τους φοιτητές του να εξεταστούν, έγινε λίμπα από αυτούς που αστυνομεύουν την είσοδο του ιδρύματος ώστε να παραμείνει κλειστό. Παρά την τρομοκρατία φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ απαιτούσαν με το ακόλουθο μήνυμα να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος : «Επιθυμούμε να σπουδάσουμε με τάξη και οργάνωση σε σοβαρό πανεπιστήμιο». Όπως έχει ήδη επισημάνει ο συντάκτης της Καθημερινής, αυτοί ζητούσαν να χαθεί το ψευδεπίγραφο εξάμηνο εις πείσμα των απεργούντων συναδέλφων τους. Όταν μια ομάδα νέων ενεργεί εις βάρος του υλικού της συμφέροντος για να διασωθεί η ουσία και όχι τα προσχήματα, τότε κάτι πολύ υγιές επανεμφανίζεται στα ΑΕΙ μας. Η αποστροφή της φοιτήτριας Μάρως Καρδαμίτση - Αδάμη: «Δεν θέλουμε πτυχίο. Θέλουμε γράμματα και γνώση», ίσως αποτελεί την πράξη γέννησης ενός νέου κλίματος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτοί οι νέοι δεν διστάζουν πια να καταδικάσουν τις αθλιότητες που μαστίζουν τα ΑΕΙ μας εδώ και τρείς δεκαετίες.
Ευχήθηκα τότε ειλικρινά αυτή η ειρηνική επανάσταση μαζί με την εφαρμογή του τέλους της αιώνιας φοίτησης, να καταργήσει την τάξη των επαγγελματιών της μικροπολιτικής που επωάζεται τόσα χρόνια μέσα στα ΑΕΙ. Πρόκειται για τους φοιτητοπατέρες που στοχεύουν στα βουλευτικά έδρανα, την ιεραρχία των κομματικών μηχανισμών και γιατί όχι και την θέση του πρωθυπουργού στο εγγύς μέλλον.
Χρόνια αναρωτιέμαι πότε επιτέλους θα αντιδράσει η σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών στην αυθαιρεσία της οχληρής μειοψηφίας. Οι καταλήψεις και οι καταστροφές της δημόσιας περιουσίας δεν προέρχονται αναγκαστικά από σπουδαστές, αλλά απολαμβάνουν την ανοχή τους.
Να που φάνηκε ότι τα πράγματα άλλαξαν. Ο νεοεκλεγείς τότε πρύτανης της Αθήνας, Θεόδωρος Φορτσάκης, ως πρόεδρος του Τμήματος της Νομικής, δήλωσε ότι το εξάμηνο έχει χαθεί για το τμήμα του μετά από το κατόρθωμα του πρώην πρυτάνεως κ. Πελεγρίνη να κλείσει για μεγάλο διάστημα τις πόρτες του πανεπιστημίου Αθηνών. Κατόρθωμα που δεν κατάφεραν ούτε οι αρχές της γερμανικής κατοχής. Οι σειρήνες της ήσσονος προσπαθείας που επικρατούν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τουλάχιστον επί τρις δεκαετίες, εντοπίζονται στην ΟΛΜΕ και τους αιώνιους φοιτητές πολιτευτές αφενός και στην ανοχή των υπολοίπων αφετέρου.
Και ιδού ο εξαγγελθείς νόμος Μπαλτά. Αν πραγματοποιηθούν χωρίς δημόσια συζήτηση οι εξαγγελίες του, τότε θα οδηγηθούμε σε μια αντιμεταρρύθμιση που ακυρώνε τα περισσότερα σημεία του νόμου Διαμαντοπούλου και θα μας ξαναφέρει στο σημείο μηδέν. Οι καλοί πρυτάνεις που προέκυψαν από τις περυσινές εκλογές αλλά και τις πρόσφατες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά την αποχώρηση του κ. Φορτσάκη, θα αναγκαστούν να λειτουργήσουν μελλοντικά χωρίς την βοήθεια των Συμβουλίων Ιδρυμάτων εφόσον πραγματοποιηθούν οι εξαγγελίες Κουράκη και Μπαλτά.
Ας ελπίσουμε ότι η σιωπηλή πλειοψηφία θα μιλήσει επιτέλους.