Στις μαυρισμένες μας ψυχές τι έχει να πει η ξεθωριασμένη επέτειος του Πολυτεχνείου;
Σχεδόν τίποτα. Οι τιποτένιοι πολυτεχνίτες όμως, αυτοί που έχτισαν, όχι σταδιοδρομίες, αλλά καριέρες σαν αντιστασιακοί, επανέρχονται ετούτες τις ημέρες για να μας θυμίσουν πόσο μικρή είναι η απόσταση μεταξύ της νεότητας και της δημοπράτησής της. Και πόσο γρήγορα την έτρεξαν αυτήν την απόσταση. Και πόσο καλή τιμή πέτυχαν. Διότι τον είχαν -να τους το αναγνωρίσουμε αυτό- τον τρόπο τους. Τρόπαια της πετυχεσιάς τους τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα διαμερίσματα στα βόρεια προάστια και τα γκομενάκια στο κέντρο.
Άδικες, θα μου πείτε, οι γενικεύσεις αλλά του Πολυτεχνείου η καμένη γενιά δεν είναι αυτή που οικοδόμησε την επτάψυχη Μεταπολίτευση κι έκανε τον τόπο πεδίο βολής για επήλυδες και ντόπιους εργολάβους;
Δεν μηδενίζω τίποτε. Λογαριάζω όμως πόσες φορές ο αγώνας "δικαιώθηκε". Ποιος αγώνας; Αυτός που είχε για προμετωπίδα το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
Πόσο παράταιρο ακούγεται σήμερα το παλιακό σύνθημα, κι ας είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που πένονται, όλο και περισσότεροι οι απαίδευτοι πτυχιούχοι, που ασχημονούν στην γη των κάποτε Ελλήνων. Όσο για την πολύτιμη Ελευθερία, αυτή την έχουμε στο τσεπάκι μας. Ή μάλλον στο πληκτρολόγιό μας. Είμαστε παντελώς ελεύθεροι να πληκτρολογούμε κατ' εξακολούθηση εξυπνάδες. Οθόνες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο της ανεπίγνωστης μοναξιάς!
Κι ύστερα είναι κι εκείνη η ενοχλητική φωτογραφία της πύλης με την σημαία.Με την Κύπρο μισή. Και το προτεκτοράτο ακέριο να διακονεύει ανά την υφήλιο δανεικά με ομολογημένη και μόνη φιλοδοξία να αναβαθμιστεί η πιστοληπτική του θέση!
Και τα αμφιπλεύρως οχληρά συνθήματα: Έξω οι ΗΠΑ. Έξω το ΝΑΤΟ.
Πιο μέσα όμως δεν γίνεται. Γίνεται; Ειδικά τώρα που η πρώτη φορά Αριστερά ανακάλυψε στο πρόσωπο του αμερικανού Προέδρου τον διάκονο της παγκόσμιας «ειρήνης και ασφάλειας». Ξέρετε, αυτής της ειρήνης και της ασφάλειας, που για να μετακινεί τα εμπορεύματά της, σκηνοθετεί ανθρωπιστικές επεμβάσεις και μετράει παράπλευρες απώλειες.
Κατά τα λοιπά οι επαγγελματίες των αγώνων χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ θα υψώσουν και πάλι τις γροθιές τους και θα καταγγείλουν τον ιμπεριαλισμό που τις υπόλοιπες ημέρες λιβανίζουν.
Δεν είναι από μόνη της κακή η ξεφτίλα. Κακό είναι που έχουμε πιστέψει ότι μας αξίζει.