Αν δεν έχετε διαβάσει το "Xωριό Στεπαντσίκοβο", και σκοπεύετε να το κάνετε, δεν χρειάζεται να συνεχίσετε, γιατί το κείμενο αποκαλύπτει το τέλος. Διάβασα το βιβλίο πριν πολλά χρόνια, δεν είμαι σίγουρος ότι θυμάμαι την ακριβή πλοκή, αλλά αυτή είναι η εκδοχή που μου έμεινε. Τη θυμάμαι σε διάφορες περιπτώσεις, και μου ήρθε ξανά στο μυαλό όταν άκουσα για την υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη.
Στο χωριό Στεπαντσίκοβο λοιπόν, μία εκτεταμένη οικογένεια έχει καταστραφεί οικονομικά, και οι έριδες ανάμεσα στα μέλη της, έχουν κάνει τον βίο όλων αβίωτο. Ο μόνος συνεκτικός δεσμός, η μόνη ελπίδα ανατροπής της υφιστάμενης ανυπόφορης κατάστασης, είναι ο θείος που ζει στη Μόσχα. Είναι μία πατρική φιγούρα με καλή καρδιά, παροιμιώδη ευθυκρισία και θρυλούμενο πλούτο. Έχει ήδη προαναγγείλει την άφιξή του, στην οποία προσβλέπουν όλοι ως τη στιγμή της λύτρωσής τους. Ο θείος θα εμφανιστεί, και με την αδέκαστη κρίση του, θα απονείμει δικαιοσύνη. Υπό την καθοδήγησή του, η οικογένεια θα μονιάσει, ενώ ο πλούτος του θα την απαλλάξει από τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη, δίνοντας σε όλους μία δεύτερη ευκαιρία.
Αν και ο θείος είναι απών, η προσμονή του είναι ο πυρήνας της αφήγησης. Γύρω από τον εν αναμονή σωτήρα, εξυφαίνεται η πλοκή του βιβλίου, και αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας των ηρώων. Επειδή ο συγγραφέας είναι ο Ντοστογιέφσκι, το κόλπο με τον θείο πιάνει μοναδικά. Μετά τη μέση, νιώθεις στο στομάχι σου την ανυπομονησία της εμφάνισης του κεντρικού ήρωα. Γυρίζεις τις σελίδες γρήγορα γρήγορα, μέχρι που τελικά ο θείος εμφανίζεται. Και, είναι τύφλα στο μεθύσι. Χωρίς καμία αρχή, μέση και τέλος, και χωρίς στοιχειώδη λύση για τον εαυτό του, πόσω μάλλον για όλους τους άλλους.
Ο θείος δεν είναι κωμικός από μόνος του. Κωμικό τον καθιστούν οι εξωπραγματικές προσδοκίες όλων των υπολοίπων.
Η κεντροαριστερά, ως χωριό Στεπαντσίκοβο, έχει ήδη γνωρίσει έναν θείο. Τον μπάρμπα-Φώτη που βαλθήκανε να τον κάνουν Σημίτη, και αποδείχθηκε Κουτσούμπας. Μπορεί να τον διακωμωδούν στο twitter, στο Κουλούρι, αλλά κωμικοί αποδείχθηκαν και όσοι τον πέρασανε για άλλον από αυτόν που είναι. Ακόμη και σήμερα, του έχουμε χρεώσει όλη την κρίση στην Ελλάδα, γιατί αν ο μπαρμπά-Φώτης είχε γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν είχε άλλη στάση με την ΕΡΤ κλπ, κλπ. Ξεχνάμε φυσικά ότι η ΔΗΜΑΡ το 2012 ήταν η ασφαλής διαφυγή μας στις κουβέντες για την κρίση. Σε ρωτούσανε για το δια ταύτα: αν δηλαδή είσαι υπέρ του μνημονίου ή όχι, και εσύ την σκαπούλαρες: "α, εγώ είμαι ΔΗΜΑΡ". Και αριστερός, και όχι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όχι μνημόνιο και εναλλακτικός, σκεπτόμενος. Ήμασταν δηλαδή όλοι λίγο Κουβέληδες, και όταν τελικά η υπόθεση έφτασε στο δια ταύτα και για τον ίδιο τον Κουβέλη, θυμώσαμε που δεν είχε τελικά άποψη.
Μετά από πίεση των 58 (στην εποχή του λαϊκισμού πρέπει να είσαι αριθμός, και όχι πρόσωπο αν θέλεις να υποστηρίζεις τη συστημική ψήφο) έχουμε τον νέο θείο στη σκηνή. Είναι ο Γιώργος Καμίνης. Ο ενθουσιασμός που επικρατεί είναι ο ίδιος. Ένας μετριοπαθής, σοβαρός και προοδευτικός πολιτικός θα σώσει την κεντροαριστερά. Απέναντι του είναι η Φώφη Γεννηματά και όλοι μαζί, ένας χώρος που δεν ξέρουμε πώς ακριβώς λέγεται και με ποιον τελικά είναι. Θα πρέπει να μας πει για λογαριασμό τους, ο Γιώργος Καμίνης. Αν δεν τα καταφέρει, ξέρουμε τι μοίρα τον περιμένει.