Η νέα ενότητα έργων μου, με τίτλο «Σπήλαια του Μυαλού» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση του Ελληνικού Κέντρου του Λονδίνου, σε μια ατομική έκθεση. Ο τίτλος και η θεματολογία των σκιών παραπέμπουν, κυρίως, στον μύθο του Σπηλαίου του Πλάτωνα.
Στο πρώτο έργο με τίτλο «φλόγες», μια φτερωτή νίκη αναδύεται μέσα από φλογερή διαμάχη δύο αντιθετικών σκέψεων, συναισθημάτων, προβληματισμών, χαρακτήρων... Πάντα κερδίζουμε...
Το δεύτερο έργο, «Ταξιδεύοντας στο Φως» εστιάζει στο μύθο του Σπηλαίου. Κεντρικό πρόσωπο ο Πλάτων. Ένα σπήλαιο στην περιοχή του εγκεφάλου κι ένα στο κάτω μέρος της σκιάς. Δεξιά διακρίνεται ο δεσμώτης κι ο «φιλόσοφος»...
Το τρίτο έργο είναι μία σύνθεση τριών γλυπτών. Το κεντρικό έργο είναι σταθερό και η σκιά του απεικονίζει τον άνθρωπο (ανθρωποκεντρικό)... Τα δύο ακριανά γλυπτά περιστρέφονται και οι σκιές τους αλλάζουν. Αλλάζουν όμως, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούν ένα σενάριο. Το δεξί μέρος της σκιάς είναι ο κόσμος των ιδεών, ενώ το αριστερό ο κόσμος των αισθήσεων, της ύλης και των σαρκικών επιθυμιών. Στον κόσμο των ιδεών, ό,τι υπάρχει σε ανθρώπινη φιγούρα δεν είναι άνθρωπος, αλλά μια ιδέα. Η περιστροφή του γλυπτού δημιουργεί εναλλασσόμενες σκιές που σε συνδυασμό με τη σταθερή σκιά του ακίνητου έργου μας δείχνουν, σαν σε κινούμενα σχέδια, την κύηση, τη γέννηση, την ωρίμανση και την εναλλαγή των ιδεών. Από την άλλη πλευρά, στον κόσμο των αισθήσεων μπορεί κανείς να εντοπίσει το σύνολο των αισθήσεων. Το έργο αυτό αποτελεί μια αναφορά στον αισθητό και το νοητό κόσμο, η οποία αναφορά «προβάλλεται» στη σκιά, αλλά εντοπίζεται, με ανατρεπτικό τρόπο, και στο ότι ο νοητός κόσμος έιναι το ίδιο το έργο (η ιδέα της δημιουργίας του και η προέκτασή του)...
Παρακολουθήστε την εξέλιξη του έργου εδώ:
Ερχόμενος κανείς αντιμέτωπος με την τέχνη του Τριαντάφυλλου Βαϊτση, μια τέχνη που συνδυάζει πρωτότυπα την Shadow Art και την Trash Art, το πρώτο που ίσως νιώσει είναι αμηχανία. Η πρωτοτυπία της εικαστικής του γλώσσας αποτελεί σίγουρα μια από τις αιτίες, οι υπόλοιπες πρέπει να αναζητηθούν στο ίδιο του το έργο. Ένα έργο πολυεπίπεδο, ιδιαίτερο, που έχει τη δυνατότητα να προξενεί αμηχανία και έπειτα να τη μετασχηματίζει σε προσμονή, σε λαχτάρα για γνωριμία μαζί του και τέλος σε ευχαρίστηση και τέρψη, τον στόχο κάθε τέχνης. Οι παραπάνω διαπιστώσεις ισχύουν πολύ περισσότερο στη συγκεκριμένη του δουλειά στην οποία καλεί τον παρατηρητή να ανακαλύψει τα Σπήλαια του Μυαλού του... ή και να αποδεσμευτεί από αυτά.
Βασίλειος Μακέδος - Ιστορικός Τέχνης