Περίεργο πράγμα το τι πρέπει να συμβεί για να δικαιωθεί μια θέση. Κι όταν συμβεί, δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να νιώσεις. Γιατί εγώ , με την τραγωδία της Μάνδρας, δικαιώθηκα απόλυτα για τις σκέψεις, τους φόβους, τις προειδοποιήσεις μου αλλά πώς να χαρείς και να πανηγυρίσεις για μια δικαίωση όταν χρειάστηκε μια τέτοια τραγωδία για να αποδειχτεί. Απλώς αναθαρρείς λίγο μέσα σου, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα εισακουστείς, έστω και στο και πέντε. Και θα εισακουστείς για ποιο πράγμα; Για το αυτονόητο.
Βλέποντας τα τραγικά γεγονότα στη Μάνδρα, στη Νέα Πέραμο και τις άλλες, καταδικασμένες από πολύ πριν, περιοχές να βουλιάζουν, αρχικά σκεφτόμουνα ότι στις 31.10.17, είχα μπει ως ομιλητής την τελευταία στιγμή, σε ημερίδα της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, το ένοιωσα τότε ότι ίσως και να μην ήμουν «αρεστός», ίσως γιατί λίγο καιρό πριν, ήμουν νομικός σύμβουλος στο γραφείο του πολιτικού τους προϊσταμένου, Υπουργού Εσωτερικών κ. Κουρουμπλή. Ίσως και γιατί είχα κληθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη Λισαβόνα πέρυσι, για να τιμηθώ επειδή κινητοποιώντας μια ομάδα εθελοντών φίλων και συνεργατών μου, προσθέσαμε τη νοηματική γλώσσα σε 4 σποτάκια για την αντισεισμική προστασία που είχε κυκλοφορήσει παλαιότερα ο Οργανισμός Αντισεισμικής Προστασίας.
Ήταν πολύ καλά ενημερωτικά τηλεοπτικά σποτ, που ωστόσο δεν ήταν προσβάσιμα για τους κωφούς. Και είχε βρεθεί ένας τυφλός, (εγώ) να το εντοπίσει και - ευτυχώς- να το διορθώσει, δίχως το παραμικρό κόστος, μετά από χρόνια. Παρακολουθώντας λοιπόν τις καταστροφές και την εκδίκηση της φύσης και διαβάζοντας για τους νεκρούς συμπολίτες μας, ένιωσα την πιο πικρή δικαίωση της ζωής μου ως τώρα. Μια δικαίωση που σήμερα θεωρώ ως χαζή ευγένεια που με έπιασε όταν στην ημερίδα εκείνη, έλεγα πως σχεδόν κανένα αποτελεσματικό σχέδιο διάσωσης ΑμεΑ σε έκτακτες καταστάσεις δεν έχει καταρτιστεί ούτε δοκιμαστεί ως άσκηση σε πραγματικές συνθήκες καθημερινότητας.
Δεκαπέντε μέρες πριν τις βιβλικές καταστροφές και τους νεκρούς της Αττικής, είχα απαιτήσει -μεταξύ άλλων- θεσμικά και προσωπικά, να προστεθεί στα κριτήρια επιλογής διευθυντών στα Ειδικά Σχολεία όλης της χώρας, το εάν έχουν οι υποψήφιοι διευθυντές συμμετάσχει ή συντονίσει, επιτυχημένη άσκηση εκκένωσης λόγω έκτακτης κατάστασης σε σχολική μονάδα για ΑμεΑ και ζήτησα να μπορούν να γίνουν διευθυντές Ειδικών Σχολείων άνθρωποι που θα αποδείκνυαν, αφού προσκόμιζαν επαρκή στοιχεία και μέσω συνέντευξης, ότι είχαν εμπειρίες. Απλώς το είπα. Ευγενικά. Δεν τα δημοσίευσα -αν και θα μπορούσα πολύ εύκολα- από.... ευγένεια. Δεν ήθελα να κυριαρχήσει ο φόβος, στους εκατοντάδες ΑμεΑ και συγγενείς τους και για να μη θίξω τους διαχρονικά υπεύθυνους της παράλειψης, θεωρώντας ότι η αναφορά θα ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει τους υπεύθυνους. Έκανα λάθος.
Αν είχα κινδυνολογήσει δημόσια, αν είχα δημοσιοποιήσει με έμφαση, ίσως και από την τηλεόραση τους παιδικούς μου φόβους, ότι όταν ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της περιοχής μου φοβόμουν πως αν πιάσει φωτιά θα τρέξουν όλοι να σωθούν και εγώ θα μείνω ξεχασμένος πίσω με τον κίνδυνο να με καταπλακώσει το σχολείο μου, τώρα ίσως κάποιοι κατάκοιτοι, ανάπηροι, αβοήθητοι άνθρωποι θα είχαν σωθεί. Ίσως πάλι και όχι. Γιατί διαχρονικά, σε όλες τις κυβερνήσεις και τα κέντρα εξουσίας και λήψης των αποφάσεων, δεν υπάρχει δυστυχώς διάχυτη η αντίληψη των ιδιαιτεροτήτων που πηγάζουν από την αναπηρία, άρα και δε μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτή τη γνώση, κατάλληλος στρατηγικός σχεδιασμός υπέρ των ΑμεΑ, στην περίπτωση των φυσικών καταστροφών.
Τα σκεφτόμουνα παρακολουθώντας τις εξελίξεις στις πλημμύρες. Και τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα. Δάκρυα οδύνης που αβοήθητοι, εγκαταλελειμμένοι , ανάπηροι, κατάκοιτοι άνθρωποι πνιγόντουσαν από την φονική επίθεση που και να αποφευχθεί θα μπορούσε και να ελαχιστοποιηθούν τα πλήγματα αν...
Και δάκρυα αγωνίας που εγώ έχοντας προσπαθήσει όσο μπορούσα να ενημερώσω και να προφυλάξω, είχα δημιουργήσει την ελπίδα ότι τώρα που έγινε η τραγωδία, κάποιος θα σκεφτεί τι είχα πει και τι είχα προτείνει. Και θα κάνει τη δουλειά του. Γιατί οι μεγάλες καταστροφές, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, τα ναυάγια γίνονται και - δυστυχώς- ξαναγίνονται.