Το να μπαίνει στην γερμανική Βουλή νεοναζιστικό κόμμα ως τρίτη πολιτική δύναμη, δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα ας πούμε. Ή στην Ολλανδία, ή στην Αυστρία, ή σε κάποια από τις σκανδιναβικές χώρες. Καμία σχέση. Εδώ τα πράματα παραείναι ζόρικα. Και ευθέως απειλητικά. Όχι μονάχα ως εκ της εφιαλτικά τραγικής ιστορικής μνήμης. Αλλά και λόγω της ίδιας της γερμανικής πολιτικής γεωγραφίας. Και, βεβαίως, του ρόλου της Γερμανίας στην Ευρώπη...
Ναι πράγματι, αυτά που βγήκαν από τη γερμανική κάλπη ήταν τα χειρότερα δυνατά εκλογικά αποτελέσματα. Καθ' όλη την έκτασή τους δε. Πλην της επιβεβαίωσης των δυσοίωνων προγνωστικών για τους νεοναζιστές (AfD), είναι και που η Άνγκελα Μέρκελ τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους της προπάντων για τη στάση της στο προσφυγικό. Την κορυφαία στιγμή της πολιτικής της διαδρομής. Την πιο σωστή, την πιο «ευρωπαϊκή» επιλογή στο σύνολο, ίσως, της μακράς της θητείας στην καγκελαρία. Είναι και που οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) έπιασαν ιστορικό χαμηλό. Έτσι ώστε δεν θα μπορέσουν ν' αποτελέσουν, από θέση ισχύος, θετικό αντίβαρο στις γκρίζες προοπτικές της γερμανικής πολιτικής πραγματικότητας. Είναι και που η Αριστερά (D. Li.) δεν κατόρθωσε να ξεκολλήσει από τα μίζερα ποσοστά της. Παρ' ό,τι κατείχε ως τώρα το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και βεβαίως δεν στάθηκε ικανή να αξιοποιήσει και να απορροφήσει την εξ' αριστερών δυσαρέσκεια. Οφείλει, ως εκ τούτου να ψαχτεί για τα λάθη της πολιτικής της. Είναι και που η μεγάλη επιστροφή των Ελευθέρων Δημοκρατών (FDP) τίποτα θετικό δεν προοιωνίζεται για τα γερμανικά αλλά και για τα ευρωπαϊκά πράγματα. Ως εκ του κυβερνητικού ρόλου για τον οποίον προαλείφονται. Και της ακραία συντηρητικής μετάλλαξής τους. Το FDP, βλέπετε, δεν έχει σήμερα μεγάλη σχέση με την ιστορία και με τις γνήσια φιλελεύθερες και δημοκρατικές παραδόσεις του.
Πέραν όλων αυτών βασίμως προβλέπεται πως οι και πάλι κυβερνώντες Χριστιανοδημοκράτες του CDU, θα δεχτούν ισχυρή πίεση από τους νεοναζιστές, ώστε να συρθούν σε συντηρητικότερες ατραπούς. Με την πίεση και των σταθερών συμμάχων τους, των έτσι κι αλλιώς υπερσυντηρητικών Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας (CSU). Ενώ το SPD, πέραν της εκλογικής του καθίζησης, μένει κατ' ουσίαν χωρίς συμμαχίες. Εκτός κι αν αποφασίσει να προχωρήσει, έστω κι αργά, στο μεγάλο βήμα. Να συμπορευτεί σταθερά με την αριστερά του D. Li.
Στις μακρές, και εν πολλοίς σοβαρές μετεκλογικές αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος κάποιοι είπαν πως αν ο Μάρτιν Σουλτς ήθελε να δει στον ήλιο μοίρα (εκλογική μοίρα), θα έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα του βρετανού Τζέρεμι Κόρμπιν. Πράγμα που, όμως, δε θα μπορούσε να συμβεί επ' ουδενί. Πρώτα-πρώτα επειδή το SPD συγκυβερνούσε με το CDU, μοιραζόταν δηλαδή την κυβερνητική φθορά, προπάντων στη συνείδηση του προοδευτικού ακροατηρίου του. Κι από την άλλη ο Σουλτς δεν είναι Κόρμπιν. Τόσο απλά. Το μετριοπαθές κεντρώο προφίλ του πρώην Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τον γνήσια αριστερό ριζοσπαστισμό του ηγέτη των βρετανών Εργατικών. Καμία σχέση απολύτως...
Και τώρα τι; Τώρα δύσκολα τα πράγματα. Πραγματικά δύσκολα. Για την ίδια τη Γερμανία πρώτα-πρώτα, η οποία είναι πολύ πιθανό να οδηγηθεί σε πιο εσωστρεφείς επιλογές. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Κι ύστερα για την Ευρώπη και την προοπτική της. Η εν όψει τριπλή κυβερνητική συμμαχία, με τους υπερσυντηρητικούς Ελεύθερους Δημοκράτες της ευρωσκεπτιστικής ατζέντας σε ρυθμιστικό ρόλο, δύσκολα θα οδηγήσει σε κάτι καλό. Τα μεγάλα και τολμηρά βήματα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αυτά που συνομολόγησαν εδώ στην Αθήνα ο Εμμανουέλ Μακρόν και ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά και τα επίσης -αν και λιγότερο- τολμηρά που ευαγγελίζεται ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, έχουν μακρύ και δύσβατο δρόμο να διανύσουν. Το πιθανότερο είναι ότι θα σκοντάψουν στο μετεκλογικό Βερολίνο...