Ο βασιλιάς Φελίππε της Ισπανίας ήταν ασφαλώς υποχρεωμένος, ως εκ της θέσης και του ρόλου του, να υπερασπιστεί το Σύνταγμα και την ακεραιότητα της Χώρας του. Ήταν όμως από την άλλη υποχρεωμένος, επίσης ως εκ της θέσης και του ρόλου του, να συμβάλει στην ηρεμία και στη συνεννόηση ανάμεσα στους πολίτες, δίχως διακρίσεις. Και πάντως να μην πριμοδοτεί τον διχασμό, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Γιατί με το διάγγελμά του, μετά το καταλανικό δημοψήφισμα, αυτό ακριβώς έκανε. Έριξε λάδι στη φωτιά.
Εκτός κι αν οι λόγοι του βασιλιά συγγράφονται από τον Πρωθυπουργό, όπως συνέβαινε εδώ σ' εμάς επί μοναρχίας, κι εκείνος απλώς τους εκφωνεί. Και πάλι όμως, θα μπορούσε ίσως να το αρνηθεί. Ή να διαπραγματευτεί το περιεχόμενό του. Καλό θα ήταν επίσης να διδάσκεται από την ιστορία. Όταν, ας πούμε ο εκ μητρός παππούς του αλλά και ο θείος του, χαρακτήριζαν, εν διαγγέλματι, τους έλληνες αριστερούς «μιάσματα», ε μάλλον δεν τους βγήκε σε καλό...
Δεν είναι ασφαλώς το καλύτερο να αμφισβητούνται σήμερα, με τον όποιο τρόπο, τα σύνορα της Ευρώπης. Πολύ περισσότερο αν έχουμε να κάνουμε με έκδηλα εθνικιστικές αποσχιστικές τάσεις. Προς την κατεύθυνση της αλλαγής του ευρωπαϊκού χάρτη. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με κάθε λογική εξέλιξη, το όποιο σχετικό κρούσμα, είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει μιμητικά. Ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου. Είναι τόσες, βλέπετε, οι -εν υπνώσει (;) αυτή την ώρα- αποσχιστικές διαθέσεις στο σώμα της Ευρώπης, και μάλιστα στην καρδιά της ΕΕ, ώστε ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και ορατός. Το παράδειγμα του κατατεμαχισμού της Γιουγκοσλαβίας, της διαπραχθείσης με την ενεργό ενθάρρυνση της Γερμανίας (για να μην ξεχνιόμαστε...), αποτελεί ασφαλώς παράδειγμα προς αποφυγή. Του οποίου κατατεμαχισμού οι πληγές δεν έχουν ακόμη επουλωθεί.
Η ακραία ανελαστική στάση της Μαδρίτης, ωστόσο, απέναντι στις διαθέσεις μεγάλης μερίδας των καταλανών, τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται. Και ασφαλώς δεν οδηγεί, επ' ουδενί, σε διαπραγματεύσεις. Τέτοιες που θα μπορούσαν ίσως να εκτονώσουν την ένταση. Δεν μένει, βλέπετε, η ισπανική ηγεσία στην απαράδεκτα αυταρχική άσκηση βίας της περασμένης Κυριακής. Εκεί όπου από καθαρή τύχη στους 900τόσους τραυματίες δεν προστέθηκαν και νεκροί. Με τις εικόνες της φρίκης που ντροπιάζουν την Ευρώπη. Πολύ περισσότερο επειδή οι θεσμοί της απέφυγαν, με δυσεξήγητη «διακριτικότητα», να αποδοκιμάσουν τη βία. Θεωρούν, προφανώς, ότι τους πέφτει λόγος για τη Λατινική Αμερική, όχι όμως για χώρες μέλη της ΕΕ. Ούτε λόγος ούτε ευθύνη. Προσθέτοντας έτσι ένα ακόμη τεκμήριο απομάκρυνσης από τις ιδρυτικές της αξίες. Και έναν ακόνη λόγο απαξίωσής της Ένωσης από τους πολίτες της.
Και επιτέλους, δεν αντιλαμβάνονται ο Φελίππε και ο Ραχόι, ότι με την ακραία πολωτική στάση την οποία επιλέγουν και προωθούν προσβάλουν κατάφορα τον λαό της Καταλονίας; Ακόμη και κατά το τμήμα του εκείνο (κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι πλειοψηφικό) που τάσσεται κατά της απόσχισης. Αν έτσι είναι, κι αν δεν αλλάξουν τακτική, τίποτα δεν τελειώνει εδώ για την Ισπανία. Τώρα αρχίζουν όλα...