«Και οι κρίνοντες κρίνονται», είχε πει το 1965 ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με αφορμή κάποιες -προβληματικές κατά την κρίση του- δικαστικές πράξεις επί της υπόθεσης «ΑΣΠΙΔΑ». Ήταν ο εμπνευστής της ιστορικής ρήσης. Έκτοτε αυτή έχει χρησιμοποιηθεί, από πολλούς, σε διάφορες περιπτώσεις. Μιας και η επικαιρότητά της έρχεται και ξανάρχεται.
Ήταν, στ' αλήθεια, ασυνήθιστα σκληρή και περίεργα ανελαστική η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η σχετική με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών. Δεδομένου ότι το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο μας έχει συνηθίσει σε πιο «πλαστικά», συνθετικά και συμβιβαστικά πορίσματα. Πολύ περισσότερο αφού, απ' ό,τι όλα δείχνουν, δεν συνυπολόγισε στο πόρισμά του το γεγονός ότι η παράκαμψη του ΕΣΡ έγινε αναγκαστικά. Εξ' αιτίας της άρνησης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να συναινέσει στη συγκρότησή του. Δεν αποκλείεται λοιπόν στην κρίση των δικαστών να παρεισέφρησαν, εν προκειμένω, και πολιτικές παράμετροι. Διόλου δεν αποκλείεται. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι παρά εικασία. Βασίμως ισχυρή εικασία, αλλά εικασία. Την οποία δεν μπορεί, ασφαλώς, να επικαλεστεί, επισήμως, κανείς.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναγάγει το ζήτημα της αντιμετώπισης της διαπλοκής σε μείζονα κυβερνητική προτεραιότητα. Ορίζοντάς την μάλιστα ως «τριγωνική διαπλοκή» ανάμεσα στην πολιτική εξουσία, στο τραπεζικό σύστημα και στα ισχυρά μέσα ενημέρωσης. Και δεν το κάνει προκειμένου, όπως ευρέως κυκλοφορεί, για να αποπροσανατολίσει το λαό από τα δύσκολα οικονομικά. Ούτε προκειμένου να «ισοφαρίσει» τις εκ της πολιτικής του εντυπώσεις, με τους έναντι των δανειστών συμβιβασμούς, στους οποίους έχει υποχρεωθεί. Δεδομένου ότι τα σχετικά αποτέλεσαν κορυφαία προγραμματική του δέσμευση, πριν ακόμη ανέλθει στην εξουσία. Αλλά και δεδομένου ότι θεωρεί πως, επ' αυτών, έχει λυμένα τα χέρια, δεν δεσμεύεται από τις απαιτήσεις των δανειστών.
Μ' αυτή την έννοια επεχείρησε να φέρει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο σε θέση κανονικότητας, ομαλότητας, νομιμότητας. Κάτι που, ως γνωστόν, παρέλειπαν ως υποχρέωση η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επί 27 ολόκληρα χρόνια. Και τούτο παρά τις περί του αντιθέτου αλλεπάλληλες αποφάσεις του ΣτΕ. Με αποτέλεσμα να λειτουργεί το σύστημα ως ασύδοτη αεροπειρατεία. Επεχείρησε ο Τσίπρας, το προσπάθησε, το πάλεψε. Ίσως με κάποια λάθη χειρισμών. Όμως το πάλεψε. Και σκόνταψε στην απόφαση του ΣτΕ...
Δίχως σκιές...
Υπήρξε μάλλον ατυχής, σε σημεία της, η δήλωση της Κυβερνητικής Εκπροσώπου την Τετάρτη το βράδυ. Δε μπορεί, συγκεκριμένα, να επικαλείται την κοινωνική διάσταση του διενεργηθέντος διαγωνισμού. Ως εκ των χρημάτων των υπερθεματιστών τα οποία επρόκειτο να διοχετευτούν σε κοινωνικές ανάγκες. Επειδή, απλώς, δεν είναι αυτός ο ρόλος του ΣτΕ. Εξάλλου δεν ξέρω κατά πόσο είχε βάση και νόημα η αναδρομή σε παλαιότερες «μη συμπαθείς» αποφάσεις του Συμβουλίου. Ότι, ας πούμε, έχει κρίνει ως συνταγματικά τα μνημόνια, το PSI και το λουκέτο στην ΕΡΤ. Δεδομένου ότι δεν είναι δουλειά του ΣτΕ να κρίνει το πολιτικά σωστό ή λάθος, ούτε το κοινωνικά ωφέλιμο ή ζημιογόνο. Αν δεν υπήρχαν (οι περισσότερο ειδικοί ας μας πουν αν υπήρχαν) επ' αυτών προβλήματα συνταγματικότητας.
Κι επί πλέον δεν ξέρω μήπως βιάζεται η Κυβέρνηση να προχωρήσει, από μεθαύριο Δευτέρα κιόλας, σε μεταβατική νομοθετική ρύθμιση, ώσπου να αναλάβει το ΕΣΡ τα καθ' εαυτό. Δίχως να έχει δει στις λεπτομέρειές του το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ. Μήπως κινδυνεύει, έτσι, να σκοντάψει και πάλι σε ζητήματα «νομιμότητας». Ή να δώσει πάτημα στη ΝΔ να μπλοκάρει και πάλι το ΕΣΡ, που γυρεύοντας πάει. Στη ΝΔ για την οποία, απ' ό,τι όλα δείχνουν, φαίνεται πως ισχύει, σύμφωνα με εκείθεν πληροφορίες, η απόφαση να μη συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην εξουσία!
Κυβερνητικά στελέχη, και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι «στην Ελλάδα δεν κυβερνούν οι δικαστές». Καθώς και ότι «οι δικαστικές αποφάσεις δεν ρίχνουν κυβερνήσεις». Και έχουν δίκιο. Είναι έτσι ακριβώς. Μόνο που, βέβαια, οι εκλεγμένες από το λαό κυβερνήσεις, οφείλουν, για την όποια κίνησή τους, να πατούν σε απολύτως στέρεο έδαφος. Δίχως σκιές επ' ουδενί.
Στο κάτω-κάτω, προκειμένου για ένα τέτοιων πολιτικών διαστάσεων κορυφαίο εγχείρημα, όπως είναι η θέση σε καθεστώς νομιμότητας του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, που πρώτος και μόνος εσύ αποτολμάς, δεν επιτρέπεται να χάνεις το δίκιο σου, εξ αιτίας επί μέρους «τεχνικής φύσης» αβλεψιών ή παραλείψεων. Είναι κρίμα, πολύ κρίμα...
ΥΓ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, από τον Ιανουάριο του 2015, στην Κυβέρνηση. Δεν κατέχει όμως την εξουσία, φως φανάρι. Και επιτέλους, ας πάψουν κάποιοι να λένε και να ξαναλένε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταβληθεί σε «καθεστώς». Αν ήταν καθεστώς...