Λεζάντα Φωτογραφίας: «Αυτό ακριβώς γλυκιά μου: τα όνειρα και οι στόχοι είναι ο τρόπος του Σατανά να σε εμποδίσει από το να ετοιμάσεις δείπνο.»
Λίγες μέρες πριν η Όλγα Κεφαλογιάννη έγινε θέμα στις ειδήσεις. Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, θέμα έγιναν τα μπούτια της. «Το σταυροπόδι της Κεφαλογιάννη που τράβηξε τα βλέμματα», κάπως έτσι πήγαινε ο τίτλος της είδησης. Οποιοσδήποτε σχολιασμός εκ μέρους μου πολύ πιθανόν θα κατέληγε σε φράσεις όπως: «Τι πειράζει να θαυμάζουμε το ωραίο;», «Μήπως ζηλεύεις;» ή «Αυτή φταίει που τα πέταξε όλα έξω.» Τίποτα δεν μου προκαλεί όμως μεγαλύτερη θλίψη από την ερώτηση-κατηγορία: «Τι, μας έγινες και φεμινίστρια τώρα;».
Βλέπετε η λέξη από «φ» θεωρείται πλέον, τόσο από άνδρες όσο - δυστυχώς - και από γυναίκες, ξεπερασμένη. Ο φεμινισμός, λένε, δεν έχει πλέον θέση στην Ελλάδα. Κυρά μου, αφού ψηφίζεις, δουλεύεις, έχεις τα λεφτά σου και φοράς μίνι, τότε δεν δικαιούσαι να παραπονιέσαι.
Στις δυτικές κοινωνίες, οι γυναίκες δεν λιθοβολούνται μέχρι θανάτου, αλλά είναι αντιμέτωπες με έναν σεξισμό που όσο περνούν τα χρόνια ολοένα και χειροτερεύει. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τη Βουλή και τους άνδρες που την απαρτίζουν.
Οι γυναίκες που κάθονται δίπλα τους στα έδρανα τους εξοργίζουν και δεν χάνουν ευκαιρία να το δείξουν. Ο Σωκράτης Ξυνίδης αναφώνησε «Σιγά την καλτσοδέτα» για την Εύα Καϊλή και ενημέρωσε τους υπόλοιπους ότι «την έχει γραμμένη εκεί που ξέρουν.» Ο Γρηγόρης Ψαριανός και ο Πέτρος Τατσόπουλος άρχισαν να μυρίζουν το παλτό της Ραχήλ Μακρή και να γελάνε λες και μόλις ανακάλυψαν κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε. Ο Ιορδάνης Τζαμτζής ζήτησε, επίσης από τη Μακρή, να «του κλ@σει τα αρχίδι@.» Ο Αναστάσιος Νεράντζης είπε στον Ευάγγελο Βενιζέλο να μην απαντά με ερωτήσεις στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, επειδή «η κυρία ερεθίζεται». Τελευταία και καλύτερα ξεχωρίσαμε τα συμπονετικά λόγια του Γεράσιμου Γιακουμάτου, επίσης προς την Πρόεδρο της Βουλής: «Θεέ μου, πότε θα ξεμπαρκάρει ο αγαπημένος μας ναυτικός, ο άντρας της;. Για να είναι κοντά της. Θα ήθελα, δηλαδή, να είναι εδώ ο άντρας της».
Όπως σε πολλά ζητήματα, έτσι και σε αυτό, η εικόνα της Βουλής καθρεφτίζει πολύ απλά την εικόνα της κοινωνίας μας. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά από μερικούς γραφικούς τύπους.
Οι γυναίκες μπορούν να ψηφίσουν, αρκεί να μην λένε πολλά , να δουλεύουν, αρκεί να μην ξεχάσουν ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν για να γίνουν «μανούλες», να φοράνε ό,τι θέλουν, αρκεί να μην παραπονεθούν για οποιαδήποτε παρενόχληση, αφού «τα ήθελε ο κώλος τους». Και φυσικά, να έχουν τα δικά τους λεφτά, αρκεί να μην είναι περισσότερα από αυτά που βγάζει ο άνδρας τους.
Στις 8 Μαρτίου που μας πέρασε, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Eurostat ανακοίνωσε ότι οι γυναίκες στην Ε.Ε. βγάζουν κατά μέσο όρο 16% λιγότερα χρήματα από τους άνδρες. Η Γερμανία, η ισχυρότερη οικονομία της Ε.Ε., βρίσκεται στις πρώτες θέσεις, αλλά αυτή τη φορά για αρνητικό λόγο: το μισθολογικό χάσμα μεταξύ γυναικών και ανδρών (gender pay gap) φτάνει το 21,6%. Αν περιμένετε να σας πω στοιχεία και για την Ελλάδα, τότε ατυχήσατε. Η χώρα μας είναι η μοναδική από τα κράτη-μέλη που δεν έχει δώσει κανένα στοιχείο από το 2010 και έτσι δίπλα στο όνομα της θα βρείτε απλώς μία παύλα. Προς το παρόν γιορτάζουμε αυτή τη μέρα με ευφάνταστα τηλεοπτικά ρεπορτάζ του τύπου «Μαρία, μία γυναίκα οδηγός λεωφορείου.»
Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης Δημήτρη Στρατούλη, τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν αυξηθεί οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών σε ό,τι αφορά στα εργασιακά τους δικαιώματα, τους μισθούς τους αλλά και την επαγγελματική τους ανέλιξη. Το 65% της μερικής απασχόλησης στην Ελλάδα αφορά μάλιστα αποκλειστικά γυναίκες εργαζόμενες.
Και αν θεωρείτε ότι αυτό εξηγείται επειδή αυτές οι γυναίκες έχουν γίνει «μανούλες», τότε επιτρέψτε μου να σας χαλάσω την ψευδαίσθηση. Αν μείνεις έγκυος είναι πολύ πιθανό να σε απολύσουν ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να σε υποβιβάσουν. Αν όμως έχεις φτάσει τα 30, δουλεύεις πολλές ώρες και γουστάρεις να κάνεις καριέρα, τότε ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τους γύρω σου: «εσύ καλέ πότε θα γίνεις μάνα;». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Oι άνδρες αναρωτιούνται για ποιο λόγο να είμαστε φεμινίστριες στην Ελλάδα του 2015. Όταν προχωρούν στον δρόμο δεν τους φωνάζουμε όλα τα ακατανόμαστα που θα θέλαμε να τους κάνουμε. Όταν παίρνουν προαγωγή δεν τους ρωτάμε αν νιώθουν ενοχές που δουλεύουν τόσο. Αν φοράνε σορτς ή ανοιχτά πουκάμισα δεν αναρωτιόμαστε: «Και μετά φταίει ο βιαστής;»
Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα στιγμιότυπο που έγινε στην πρώτη μου δουλειά Ήμασταν μέσα στο newsroom τρεις γυναίκες όταν ξαφνικά μπήκε μέσα το αφεντικό. Σταμάτησε, μύρισε τον αέρα και ρώτησε: «Έχει καμιά σας περίοδο;» Αυτού του είδους οι συμπεριφορές είναι που οι γύρω μας θέλουν να βλέπουμε ως ανώδυνες. Όπως οι γυναίκες βουλευτές θα πρέπει να γελάσουν σαν ηλίθιες όταν οι άνδρες συνάδελφοί τους τις καλούν να «τους κλ@σουν τα αρχίδι@» , έτσι και εγώ θα έπρεπε να δεχτώ ως πλακίτσα το γεγονός ότι ο ανώτερος μου λέει ότι μυρίζω επειδή έχω περίοδο.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ύπουλο από το επιχείρημα του «έλα μωρέ και εσύ τώρα, σιγά τι σου είπε». Πολλές γυναίκες πέφτουν στην παγίδα του, πασχίζοντας να αποδείξουν ότι είναι οι cool γκόμενες που τόσο λατρεύουν οι άνδρες. Και εκεί είναι που έχουμε αποτύχει, όταν είναι οι ίδιες οι γυναίκες που μισούν εμάς, τις υπόλοιπες γυναίκες, αποκαλώντας μας υποτιμητικά «φεμινίστριες». Για τους Έλληνες πολιτικούς φαίνεται ότι απλώς χρειαζόμαστε ένα «καλό κρεβάτι» για να στρώσουμε.