Πριν από αρκετές μέρες πήγα ένα ταξίδι στην Ιταλία με τον Dario, την Χρύσα και το Στέλιο, για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία του Robbie Williams στο Τορίνο αρχικά και να κάνουμε και καμια βόλτα στο Μιλάνο, την πόλη του συζύγου, στη συνέχεια.
Θέλω εδώ να ανοίξω μια παρένθεση.
Robbie σε αγαπώ, είσαι πολύ μεγάλος entertainer, είσαι πολύ σωστός-τόσο-όσο pop, έχεις φάτσα ψυχεδελική, κουνιέσαι υπέροχα, έκανες λάθος που ανέβασες την Κιάρα στη σκηνή γιατί πρώτον την έλεγες Τιάρα και δεύτερον αυτή ήταν πάρα πολύ άνετη όταν της έπιανες των κώλο και χάσαμε το δράμα που θα προσέφερα εγώ στο λαό σου. Κλείνω.
Γενικά αυτό το ταξίδι τύπου με φίλους στο εξωτερικό είχα καιρό να το κάνω. Δεν είναι που δεν βγαίνουμε μόνοι μας ή δεν έχουμε πεταχτεί κάπου για σαββατοκύριακα οι δυο μας (συνήθως για γάμους και αφού έχει μπει η Άνοιξη), αλλά η ρύθμιση "χωρίς παιδιά" πιο πολύ δουλεύει σε εμάς όταν εκείνα πάνε κάπου με τους παππούδες και εμείς ξεκινάμε μεγαλεπήβολα σχέδια Athens-by-night για να καταλήξουμε με τριώροφα burger μπροστά απ'το τελευταίο season του Game of Thrones και πόρτες ερμητικά κλειστές μη τυχόν μπει καμια χαραμάδα ήλιου και πεταχτούμε το επόμενο πρωί για να πάρουμε το σχολικό. Μόνοι μας.
Οπότε, παρά τις ανελέητες τύψεις που με ταλαιπώρησαν μέχρι να φτάσω στο αεροδρόμιο - περισσότερο λόγω Μιλάνο, θυμόμουν τελευταία φορά που είχαμε πάει με τον W. και πως σχεδιάζαμε την επόμενη να πάρουμε και τους δύο μαζί και ας κυνηγούσαμε μόνο περιστέρια στο Duomo - γρήγορα, μέσα στο αεροπλάνο δηλαδή, μπήκα στο μουντ το σωστό, το συναυλιακό, το παρεΐστικο, το θα βγούμε, θα πιούμε, θα κοιμόμαστε, θα ψωνίζουμε, θα χαζεύουμε ωραίους ανθρώπους *insert γκομενάκια κατά βούληση*, θα απλώνουμε τα πόδια μας κάτω από τον ήλιο, θα γινόμαστε λούτσα με τις βορειοϊταλικές μπορίτσες, o Dario δεν θα νοιάζεται για εμένα και εγώ για τον Dario γιατί τέλος πάντων ενήλικες άνθρωποι είμαστε και την δύναμη του και να την αφήσει στο πιάτο ή τη ζακέτα στο σπίτι, βασικά στα παπάρια μου. Έτσι μωρέ, λίγο άνετοι μποεμίστες και καλά.
Λοιπόν εντάξει, τα κάναμε. Και γελάσαμε πάρα πολύ και μας φωτογράφισαν και οι κάμερες στους δρόμους (έγιναν μερικά επικά φάουλ με το αυτοκίνητο, πιο τουρίστες πεθαίνεις), και βρεθήκαμε στο τσακ να φωτογραφίσουμε γκομενάκια για το #sartoriagram αλλά αποδειχθήκαμε κατώτερες των περιστάσεων μετά τα απανωτά σοκ, και περάσαμε περίπου ένα τρίωρο μέσα σε outlet που δίπλα πουλούσαν σάντουιτς με αστακό για 17 ευρώ, και μπερδέψαμε κρασιά με μπίρες αλλά όχι χώρες, όλα ιταλικά, αλλά. Πάντα υπάρχει αυτό το αλλά ε.
'Επιασα τον εαυτό μου να χαζεύω κάθε παιδάκι που κυκλοφορούσε στο δρόμο και να σκουντιόμαστε με τους υπόλοιπους όταν το παιδάκι άγγιζε υψηλά επίπεδα γλυκόζης και στυλ.
'Επιασα τον εαυτό μου να "θυσιάζει" (εντάξει, θυσία στα πλαίσια της συγκεκριμένης πόλης/ταξιδιού ρε παιδί μου) ώρες σε αγαπημένα δικά μας μαγαζιά -αχ, που θα έβρισκα καταπληκτικά πράγματα I could afford είμαι σίγουρη- για να ανακατευτώ χαζολογώντας μέσα σε μίνι φούστες, tshirt με τερατάκια, γαλότσες με υφασμάτινα λουλούδια, άχρηστα μπουκαλάκια για νερό με δεινόσαυρους και βιβλία με μπαλαρίνες που κουνιούνται.
Πέρασα αδιανόητη ώρα μέσα στο Disney store. Εξευτελιστικά αδιανόητη ώρα μέσα στο Disney store.
Μετά την αδυσώπητη οινοφαγία, αυτή που το μόνο που θέλεις είναι να βγεις στο δρόμο σε σχήμα μπάλας και χρειάζεσαι και κάποιον να σε σπρώξει να τσουλήσεις, ξεκινούσα συζητήσεις με τον Dario για το αν θα άρεσε στο γιο μας το ένα εστιατόριο και τί τέλεια που θα περνούσε η κόρη μας στο άλλο με τον κήπο και την κουνιστή σαμπρέλα, για να μην πω ότι όταν κάτσαμε στο πιο τέλειο "σαντουιτσάδικο" (sort of, δεν είναι) της πόλης, το Panino Giusto, σχολιάσαμε με φρίκη και οι τέσσερις την προσθήκη προκάτ τηγανητών πατατών στο μενού για να προσθέσουμε στα καπάκια ότι μωρέ το κάνουνε για τα παιδιά, και τα δικά μας πατάτες θα έτρωγαν.
Εντάξει, γενικά δεν θα πω καμια μεγάλη σοφία εδώ, πάντα μπροστά τα μικρά. Καμια φορά κιόλας το αισθάνομαι πιο έντονα με την απουσία, παρά με την παρουσία τους. Έχουν επάνω μου αυτή την ευεργετική επίδραση του λιμανιού, αν με νιώθεις. Μπορεί για πάρτη τους να γίνομαι έξαλλη προσπαθώντας να έχω τον έλεγχο, ή μάλλον να τους βάλω στα δικά μου παπούτσια με την δικαιολογία "η μαμά ξέρει, φουλ στοπ", αλλά πόσες φορές όταν αισθάνομαι πίεση το μόνο, το πρώτο που θα σκεφτώ είναι οι αγκαλιές τους. Πόσες φορές με έχουν σώσει από μεγαλοποίηση προβλημάτων, από βουτιές στη θλίψη, από ψυχολογικό στρες, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Γιατί απλά, υπάρχουν μέσα μου συνέχεια.
Και μετά στον γυρισμό από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, πόσο μεγάλη η προσμονή να γυρίσω γρήγορα σπίτι να ξετυλίξουμε τα πραγματάκια από τη βαλίτσα, να πούμε νέα, να σχεδιάσουμε επιτόπου ένα ταξίδι με αεροπλάνο και οι τέσσερις, έτσι λίγο για να αποφύγουμε την γκρίνια του γιατί δεν πήρατε και εμάς μαζί.
'Όλα ονειρικά ε, γαλήνια, τελειότης κατηγορία μιλφ αμέρικαν μπλόγκερ. Μέχρι την επόμενη μέρα που λίγο πριν το βραδινό άρχισαν να κυνηγιούνται γύρω από το τραπεζάκι του σαλονιού με τα ποτήρια γεμάτα γάλα στα χέρια που χυνόταν σαν να με κοροϊδεύει σε κάθε ποδοβολητό και το μόνο που σκέφτηκα ήταν πόσες γαμημένες μέρες ακόμα θα έπρεπε να έχω κάτσει σε αυτό το ταξίδι.