Στην απέναντι εταιρεία δουλεύει μία μαμά άψογη.
Την έχω δει τα Χριστούγεννα με τον μικρό της, αλλά και πάλι θα καταλάβαινα κάπως ότι είναι μαμά, φαίνεται λίγο φτερούγας, λίγο control freak, προσεκτική, μετρημένη και τρομερά pro-active.
Πάντα έχει ομπρέλα όταν χρειάζεται και πάντα φοράει κουκούλα όταν βρέχει.
Έρχεται με σακούλες του super market.
Φοράει τακούνια δυο τρεις φορές μέσα στην εβδομάδα - τόσο όσο.
Δεν έχει κασκόλ κουβαριασμένα στα χέρια που να σκουπίζουν το πεζοδρόμιο.
Όταν φεύγει τα κλειδιά του αυτοκινήτου κάνουν ένα χαρούμενο γκλιν γκλιν.
Δεν μένει ποτέ, μα ποτέ, μετά τις έξι. (εδώ δεν με βλέπετε αλλά αφήνω ένα επιφώνημα θαυμασμού)
Δεν καπνίζει.
Έχει μαμαδίστικα περιποιημένα μαλλιά - τόσο όσο.
Μου χαμογελάει χωρίς να με ξέρει όταν τρακάρουμε ενίοτε στον κήπο.
Είναι γλυκιά, είναι σωστή, δεν είναι αντιπαθητική, δεν θα την έκανα παρέα, δεν με ενοχλεί παρόλα αυτά.
Πριν λίγο καιρό "έμαθα", καλύτερα άκουσα γιατί τσίριζε εδώ πίσω από ένα θάμνο, ότι ο άντρας της έχει χρόνια γκόμενα, τύπου κανονική, από αυτές τις παράλληλες σχέσεις που για να τις καταπιείς πρέπει ο δικός σου να έχει απομείνει από τους τελευταίους είκοσι στον πλανήτη ή να έχεις τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση που να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη μόνο κάθε πρωτοχρονιά ή δεν ξέρω τί άλλο τέλος πάντων, ίσως να είσαι ο Δαλάι Λάμα. Τόσο πιθανόν δηλαδή.
Μετά από εκείνη την μέρα, αυτή την άψογη μαμά με τον όμορφο δίχρονο γιο με το πανάκριβο μπουφάν, συνεχίζω να την βλέπω.
Και έχει ακόμα ωραία μαλλιά, ντύνεται προσεγμένα συντηρητικά, το βλέμμα της δεν τσακίζει, τα κλειδιά της κάνουν γκλιν γκλιν στις έξι ακριβώς. Κάθε γαμημένη μέρα.
Με τρόμαξε λίγο αυτό. Τόση αυτοσυγκράτηση που δεν έφυγε πάλι από το σπίτι χωρίς ομπρέλα, να, δεν του την έσπασε στο κεφάλι ας πούμε, την κουβαλάει μαζί της, αρνείται να σταθεί στη βροχή, να της τρέξει η μάσκαρα.
Και από πίσω τρέχω εγώ, αργοπορημένη, με όλα τα λάθος παπούτσια όλες τις λάθος μέρες, με την τσάντα ανοιχτή, που δεν φοράω ποτέ κραγιόν και δεν έχω ποτέ ομπρέλα, και μου φαίνομαι κάνοντας την αυτοκριτική μου λιγότερο άψογη μαμά και λιγότερο άψογη σύζυγος, την κοιτάω και λίγο θέλω να την πιάσω από τους ώμους να την ταρακουνήσω, να της ξεκολλήσω τη βάτα από το πουκάμισο.
Ή και πάλι όχι, ο καθένας κάνει τα κουμάντα του.
Να εμένα μου έκατσε βαρύ την Κυριακή που ο γιος μου μπροστά στους φίλους μας ξεφώνισε:
- Δεν σ' έχω πια μαμά! Ο μπαμπάς να σε χωρίσει και να μένουμε εδώ χωρίς εσένα.
Και όλοι άρχισαν την πλακίτσα "συναινετικό το θες Walter το διαζύγιο γιατί αλλιώς θα πάρει χρόνο" και διάφορα άλλα τέτοια, όταν εγώ κοίταζα λίγο αμήχανα το ταβάνι, λίγο μπήκα στο τριπάκι να σκεφτώ τί κάνω λάθος πάλι, πώς θα μπορέσω να γίνω τέλεια, να μην εκνευρίζομαι, να οργανώνομαι και να κρατάω τα δάκρυά μου όταν ακούω τόσο βαρύγδουπες ατάκες και ας ξέρω ότι δεν τις εννοεί, ότι είναι ο άγαρμπος τρόπος του για να μου δείξει ότι ενοχλήθηκε.
Εγώ ταρακουνιέμαι από αυτά και η απέναντι που έμαθε ότι έγιναν τρεις κουβαλάει ακόμα κάθε Τετάρτη απόγευμα σακούλες σούπερ μάρκετ για το σπίτι.
Γκλιν γκλιν.