Εγκλημα
Έξι χρόνια πριν, στις αρχές Μαΐου του 2010 μια από τις εμβληματικές εφημερίδες του ελληνικού τύπου που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, δημοσίευσε με αφορμή την επικίνδυνη περίοδο που διένυε τότε η χώρα μια έρευνα με τον τίτλο «Να καεί ή να μην καεί το "μπουρδέλο" η Βουλή;».Η εφημερίδα ήθελε να μάθει πως ένα σύνθημα που μέχρι πρότινος ακουγόταν -χρόνια τώρα - από κάθε αναρχική πορεία όταν έφτανε στη πλατείας Συντάγματος και πρωτοαντίκρυζε το κτίριο της Βουλής έφτασε να αποτελεί το κεντρικό σύνθημα χιλιάδων απλών ανθρώπων κάθε ηλικίας και πολιτικής τοποθέτησης που διαδήλωναν με οργή και αποστροφή.
Αν και δεν είμαι ειδικός γλωσσολόγος, απορώ. Σε ένα θέμα που η διεθνής επιστημονική κοινότητα ερίζει, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, επίσημο και ανεπίσημο, έχει υιοθετηθεί μια άποψη που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει μάλλον αίολη. Διδάσκεται, εξετάζεται και τιμωρούνται όσοι δεν γνωρίζουν και δεν αναπαράγουν το λάθος. Σκεφθείτε όμως την περίπτωση: πέρα από όσους συνέδεσαν το «ἐσθλός» με άλλες λέξεις, εκτός του «εἰμί», ίσως να τιμωρηθεί και κάποιος μαθητής που γνώριζε την διαφωνία των γλωσσολόγων και επέλεξε να μην απαντήσει. Ποιος θα δικαιώσει άραγε αυτόν τον άγνωστο μαθητή, τον άριστο, που γνώριζε κάτι παραπάνω;
Ας απαλλάξουμε τα σχολεία και τα φροντιστήρια από την έπαρση της αυθεντίας. Πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη και τη στάση μας απέναντι στα λάθη των μαθητών. Για τη διαχείριση των λαθών τους εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Εμείς δημιουργούμε τον τρόπο αντίδρασης των νέων απέναντι στα μελλοντικά τους σφάλματα. Τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική εκπαίδευση πρέπει να δημιουργήσουν το πλαίσιο για δημιουργικά λάθη. Έχουμε ανάγκη τα λάθη των νέων, γιατί έχουμε ανάγκη τη δράση τους. Πρέπει να στοιχειοθετήσουμε έναν οδηγό αντιμετώπισής τους, ένα λογικό κύκλο αντίδρασης προσέχοντας τη φαυλότητα τους.
Το victim blaming είναι στην ουσία απλά ο τρόπος της κοινωνίας να αγνοήσει τα προβλήματα που βάλλουν κυρίως γυναίκες, όπως ο βιασμός και η έμφυλη βία, ώστε να τα φυσικοποιήσει και επομένως να τα καταστήσει αόρατα. Το μίσος όμως που ξερνάει το διαδίκτυο προς τις γυναίκες με κάθε ευκαιρία νομίζω ότι καθρεφτίζει την ευκολία μας να ξεσπάμε στις γυναίκες ως εξιλαστήρια θύματα. Ίσως να θυμίζει και τις μάγισσες που υποτίθεται έφταιγαν για κάθε κακοτυχία που έπληττε την κοινότητα.