Εγκλημα
Τόσο καιρό ακούμε την λέξη «διαπραγμάτευση», που είναι το στάδιο του πένθους μετά την αναζήτηση και την άρνηση, την οποία επιτυχώς ή ανεπιτυχώς έκαναν πάλι κάποιοι άλλοι για εμάς, όμως δεν κάναμε εμείς για τους εαυτούς μας, ώστε να φτάσουμε να αποδεχτούμε την απώλεια μιας προηγούμενης μας κατάστασης (τεχνητής ευμάριας και ευτυχίας μέσω υλικών αγαθών, κλπ). Έτσι αρκετοί έχουν καθηλωθεί στο στάδιο του θυμού, που εκφράζεται όμως πολλές φορές και με ενοχικό τρόπο και τελικά εσωστρέφεται, οπότε είτε επιτιθέμεθα αδιακρίτως σε «αόρατους καθημερινούς εχθρούς» (την ίδια μας την οικογένεια, παιδιά, δουλειά), είτε προς τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα την «αντιδραστική κατάθλιψη και το άγχος»!
Μπορεί να μην είναι εφικτό ακόμη να αντιληφθούμε το πόσο σοβαρές θα είναι συνέπειες στο άμεσο μέλλον, αλλά σύσσωμη η πολιτική σκηνή της χώρας αφήνει τα πανεπιστήμια στο έλεος των παρατάξεων, της αυθαιρεσίας, αδιαφορίας και ανομίας που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες δίχως κανένα έλεγχο ή μέριμνα. Το ΠΑΣΟΚ άφησε στη τύχη το ίδιο το παιδί του και εν συνεχεία τα συμφέροντα ήρθαν να συμπληρώσουν τα κενά σαν ύαινες έτοιμες να κατασπαράξουν ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους. Η ΝΔ αδιαφόρησε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει όσα υποσχέθηκε. Οι αντιξοότητες θα μεταδοθούν και στις επόμενες γενιές που εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπες με εμπόλεμες καταστάσεις εντός των ΑΕΙ.
Αποσυνθετισμός: Αυτή η θεωρία, που πήρε το όνομά της από τον Jacques Derrida, λέει ότι δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο νόημα όταν κάποιος διαβάζει ένα κείμενο. Αντ' αυτού ένα κείμενο έχει πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Επίσης η θεωρία δηλώνει ότι όταν κάποιος διαβάσει ένα λογοτεχνικό κείμενο, θα αποφασίσει ο ίδιος ποιο είναι το νόημα αυτού που διαβάζει. Παρ΄ όλο που έχει κάποιες δόκιμες ιδέες, αυτή η θεωρία καθιστά τη λογοτεχνία χωρίς κανένα νόημα. Αν μειώνεις και μειώνεις το νόημα από κάτι, στο τέλος καταντάει χωρίς σκοπό. Και αν είμαστε εμείς αυτοί που καθορίζουμε το νόημα για κάτι, τότε πως γίνεται ποτέ κανείς να παρανοήσει κάτι;
Όπως μου εξήγησε η Ουζμπέκα ξεναγός, η ετυμολογική προέλευση της λέξης Σαμαρκάνδη προήλθε από τη συνένωση της πρόθεσης «εις» με την τοπωνυμία «Μαρκάνδη». Το «Εις Μαρκάνδην» που έλεγαν οι Μακεδόνες όταν έφτασαν στην Κεντρική Ασία κατέληξε στο Σαμαρκάνδη. Ονόματα της μακεδονικής δυναστείας, όπως το Ρωξάνη, είναι και σήμερα κοινότυπα μεταξύ των Ουζμπέκων. Φτάνοντας ο Μέγας Αλέξανδρος στην Σαμαρκάνδη, ένα απο τα ευφορότερα σημεία της Κεντρικής Ασίας, διαπίστωσε ότι περαιτέρω πορεία προς βορράν δεν είχε στρατηγική σημασία, διότι την πεδιάδα διαδέχονταν οι άγονες στέπες που οδηγούν μέχρι τη Μογγολία και τη Σιβηρία. Για αυτό και στράφηκε προς νότο, προς την Ινδία.
