Τουρκία
Η Ελλάδα οφείλει να περάσει το μήνυμα αυτό και να κάνει πράξη τη φράση: «Η ΑΟΖ της Ελλάδος είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης» , καθώς και τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν. Ο ρόλος της Τουρκίας στην προσφυγική κρίση, το εθνικιστικό ακροατήριο που αυτή έχει δημιουργήσει σε όλη την Ευρώπη καθώς και οι πρόσφατες έντονες λεκτικές συγκρούσεις της γείτονος με χώρες όπως η Ολλανδία, η Βουλγαρία, η Γερμανία, η Αυστρία κτλ. είναι το κατάλληλο όχημα που μπορεί να αγιάσει το σκοπό της ελληνικής διπλωματίας.
Πολλοί γράφουν για τύμπανα πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν τους Τούρκους να μην επιδιώξουν πόλεμο με την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Πρώτον, οι τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Οι ΗΠΑ κατά την περίοδο Ομπάμα δεν ήταν ο συνήθης στρατηγικός σύμμαχος της Τουρκίας, συνεπώς μέχρι στιγμής οι Τούρκοι δεν έχουν τη στήριξη, ούτε την κάλυψη των ΗΠΑ όπως έγινε με το Κυπριακό το 1974. Δεύτερον οι ενοχλήσεις των κρατών της Ε.Ε. από την τουρκική εξωτερική πολιτική περί των προσφύγων και άλλων εκκρεμοτήτων που δυσχεραίνουν τις σχέσεις Άγκυρας -Ε.Ε. κυρίως στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας κλιμακώνεται λόγω ΕΜΕΑ και Ρωσίας. Στην πρώτη περίπτωση λόγω των εντάσεων που υπάρχουν και στην δεύτερη διότι η Τουρκία προσπαθεί να ελέγχει ναυτικές οδούς. Είναι κάτι που έχω επισημάνει εδώ και καιρό και μάλιστα αποτελεί σημείο αναφοράς για την Τουρκική Βίβλο εξωτερικής πολιτικής.Για αυτό δεν τους ενδιαφέρει και ολοκληρωτικός πόλεμος με την Ελλάδα, αλλά απλά ένα κομμάτι των νησιών για να βάλουν πόδι μέχρι εκεί που χρειάζεται για να έχουν τον έλεγχο ναυτικών οδών.
Θα είμαι ξεκάθαρος: η Τουρκία για να αντέξει ως ενιαία χώρα, συγκροτημένη σε κράτος, πρέπει να αποκτήσει οπωσδήποτε πρόσβαση σε ενεργειακούς πόρους. Ειδάλλως δεν θα μπορέσει να ταίσει και να ζεστάνει τα 100 περίπου εκατομμύρια πληθυσμού της το έτος 2050. Αν δεν αποκτήσει πρόσβαση σε ενέργεια, η Τουρκία θα καταρρεύσει. Θα διαλυθεί. Ακριβώς το ίδιο ρίσκο αντιμετωπίζει η Κίνα (μαζί με τη διαφθορά και το περιβαλλοντικό).
Αυτή τη συμφωνία δείχνει να «φοβάται» ο κ. Ερντογάν και τοποθετεί ως αντιστάθμισμά της στο τραπέζι τη Συνθήκη της Λωζάνης. Δε θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης από πλευράς Ερντογάν: η ομιλία Ερντογάν βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του αναθεωρητισμού και του νεο-Οθωμανισμού. Από το 2001 είχε αναγνωρισθεί το γεγονός πως από τη στιγμή που μία περιοχή αποκτά την ιδιότητα της εν δυνάμει πλουτοπαραγωγικής (resource potential) τότε αυτόματα η περιοχή αυτή, ίσως, μετατραπεί σε εστία συγκρούσεων (resource wars).
